Wat heerlijk! Morgen is het precies 2 weken geleden dat ik aan het infuus hing, en deze morgen merk ik voor het eerst weer dat het getintel helemaal verdwenen is. En dat is echt een enorm welkome verademing! Maar wat is het toch bizar hoe sterk dat ineens opvalt dan. Je lijf stelt zet zich namelijk onbewust de hele tijd schrap voor die tintels in je zenuwen, en als die dan ineens niet komen ben je kennelijk helemaal een beetje in de war. Wonderlijk hoe dat werkt.

Paar voorbeeldjes: vanmorgen liep ik door storm Eugène-Rambo (of hoe ie deze keer ook heet), en na mijn vorige neus-debacles ging ik er weer helemaal van uit dat het puntje van mijn neus weer compleet aan gort zou gaan. Maar dat deed ie niet! Huh? En thuis kon ik gewoon met mijn vingers mijn koude sleutels in het slot steken. Eenmaal binnen kon ik zonder handschoenen de koffiemelk uit de koelkast pakken, en zelfs koude kaas schaven met mijn beste vriend de kaasschaaf ging zonder enige tintel waar dan ook. Ik kon zowaar zelfs mijn handen afspoelen onder de koude kraan, en als ik vervolgens mijn ijskoude laptop vastpak om een nieuwe update te schrijven is mijn inspiratie compleet: tintelvrijheid, daar gaat de update vandaag natuurlijk over. Vet relaxed!

En waarschijnlijk wennen mijn zenuwen hier ook weer supersnel aan, waardoor de klap vast weer groot zal zijn als ik over een week weer aan het infuus mag voor de vierde kuur van de zes. Maar dat is zorg voor later, eerst ga ik even genieten van deze bijzondere situatie. Wat zal ik nu eens voor kouds aan gaan raken?

Wat een feest.