Uit de categorie “aftakeling” heb ik hier weer een nieuwe bijwerking om over te schrijven hoor. Hij is niet heel onverwachts, maar het is wel opvallend hoe dit er langzaam in begint te sluipen nu ik op twee-derde van de chemo zit. Steeds vaker wordt mijn vingerafdruk namelijk niet meer herkend door apparaten zoals je telefoon en je laptop, en dat is dus eigenlijk best wel irritant. Ik ben nu eenmaal helemaal gewend geraakt aan die biometrie, en als je dan ineens weer om de haverklap een code of patroontje in moet voeren voelt dat toch als een stapje terug in de tijd.

De oorzaak hiervan is die neuropathie die langzaam mijn vingers aan gort aan het helpen is. Het is een bekende bijwerking van mijn COPAX chemo, maar je kunt er dus last van krijgen dat je vingers wat gaan vervellen. Dat begon bij mij denk ik een paar weken terug, toen mijn gitaarvingers het wat zwaarder kregen op de plekken waar je de snaren indrukt om een akkoord te maken. En ondanks dat ik meerdere keren per dag mijn handen (en voeten) insmeer met allemaal stinkende crèmepjes, kruipt die aftakeling daar kennelijk toch langzaam maar zeker doorheen. En nu zijn dus mijn vingerafdrukken aan de beurt. Lekker dan!

Mijn telefoon is het dus helemaal niet meer met mij eens, en ook mijn laptop schudt steeds heel vriendelijk “nee” als ik mijn vinger weer op dat futuristische knopje leg. Misschien moet ik maar eens gaan proberen of dat ontgrendelen ook met het puntje van je neus zou werken of zo, of je oorlel of een knie. Geen idee of dat kan werken, maar als er ooit een moment geweest is om dat uit te proberen is dit het wel. To-do!

Jaja, je maakt wat mee hoor met die chemo. Zelfs als je in je rustweek in een heerlijk vakantiehuisje zit. Die vingers van tegenwoordig… wat een waardeloze uitsteeksels zeg. Gratis af te halen, mocht je nog interesse hebben in een extra linkerhand of zo. Maar desondanks vermaak ik me prima hoor! Een paar lompe vingers krijgen mij heus niet klein.

Groetjes allemaal, en heb een fijn weekend!