Het is best maf, maar ik ben echt een stuk verstrooider sinds ik weet dat ik kanker heb. In die eerste paniekweken verbaast dat me natuurlijk helemaal niets, maar het blijft maar aanhouden zeg. Wel in mindere mate, maar ik heb echt om de haverklap dat ik iets doe waarvan ik tegen mezelf zeg “…gast?”. Ik hoop maar niet dat dat permanent is zeg.
Om even wat voorbeeldjes te noemen om je een idee te geven:
- de koelkast open laten staan
- spullen (bril, telefoon, etc) op gekke plekken achterlaten in huis
- als bijrijder totaal de verkeerde afslag adviseren
- mijn tas laten staan toen ik op werk was
- jas kwijtraken
- snijplank na gebruik terugleggen in de kast in plaats van vaatwasser
- ik druk op de verkeerde liftknopjes
- enzovoort…
- en dan nog alles wat ik vergeten ben
Op zich allemaal niet heel erg hoor, maar ik vind het wel opvallend. En als recente klap op de vuurpijl was ik gisteren zelfs helemaal vergeten om de slaapluier van Bas te verwisselen voor een onderbroek. Daar kan ik me echt helemaal niks van herinneren, totdat ie na school doodleuk vertelde dat de juf dat had gedaan en hij een onderbroek van school mocht lenen. Echt, hoe krijg ik het voor elkaar!
Ik ga er vanuit dat dit lijstje nog een stuk langer zal gaan worden (en dat ik vergeet om hem aan te vullen). Maar mocht ik ooit iets tegen je zeggen dat nergens op slaat of waar ik nooit meer op terugkom: pardon. Ik hoop maar dat het erbij hoort 😉
