Crap! Het zat er natuurlijk al een beetje aan te komen, maar gisteren kreeg ik inderdaad te horen dat ik door die onhandige koorts vandaag niet aan de volgende chemokuur kan beginnen. Dat is iets te riskant, dus dan doen we dat ook maar gewoon niet. En hoewel het natuurlijk fijn is dat mijn veiligheid voorop staat, moet ik zeggen dat ik er wel flink de balen van heb. Ik wil gewoon door! Potverdriechemopilletjes.

De voornaamste reden dat ik zo snel mogelijk door wil is dat ik die hele bende inmiddels echt strontzat begin te worden. Het duurt zo lang, en ook al ben ik over de helft, het duurt ook nog steeds wel lang. Elke dag die daar dan nog eens bovenop komt voelt dubbel zo zwaar. Het eerste plan was om de volgende kuur een week uit te stellen, maar ik heb gevraagd of dat niet eerder kon als mijn koorts ook eerder weg is. Onder die voorwaarde mag dat, en dus sta ik nu ingepland om aanstaande donderdag (overmorgen) aan het infuus te hangen. Maar… dan moet ik wel cijfers kunnen laten zien! En zo hoort het ook 😉 (zeg ik als overtuigd datanerd)

Als ik morgen de hele dag geen koorts meer heb (< 37,5) mag ik donderdag aan de volgende kuur beginnen. Zo niet, dan beginnen we pas dinsdag. Nu is dat ineens best wel spannend, maar vanmorgen begon in elk geval goed (37.3). Gisteren zat ik nog ruim in de 38. Nu zal dat in de loop van de dag ongetwijfeld wel wat oplopen, maar ik ga er vandaag alles aan doen om zo goed mogelijk uit te zieken. De boosdoener was trouwens een latent buikvirusje dat rustig zat af te wachten tot de timing zo slecht mogelijk was. En dat heeft die basterd uitzonderlijk goed gedaan! Nu maar hopen dat ik hem vandaag volledig de baas ga worden. Nou ja, het is niet anders en we moeten er maar aan wennen. De agenda kan weer overhoop en later deze week misschien nog een keer. Heerlijk om die onzekerheid er ook nog bij te hebben (vooral voor Floor en haar werk is dat natuurlijk extra zuur), maar we komen vast wel weer op het juiste spoor. Even slikken en weer doorgaan... bla bla... de clichés stapelen hier in elk geval lekker op. Dat dan weer wel. En wat is het toch eigenlijk gek zeg, hoe je op deze manier ineens zit te popelen tot ze je aan gort gaan helpen met die chemo. Dat was een half jaar geleden nog totaal ondenkbaar voor mij... zo zie je maar weer hoe gek het ineens kan lopen in het leven. Geniet dus van elke dag lieve mensen, zoveel als je kunt! Voor je het weet is je zorgeloze vrijheid ineens voorbij. Liefs, Rein