Gisteren speelde Nederland in het EK, waar het een kekke thuiszege op het altijd lastige Noord-Macedonië boekte. Hierna is iedereen natuurlijk hartstike lyrisch over ons waanzinnige voetbal, maar gek genoeg ben ik er nog helemaal niet gerust op. Integendeel. Ik vrees namelijk voor het ergste… Ik denk dat ze er de volgende wedstrijd uit gaan.

De belangrijkste reden is dat ik ons elftal simpelweg nog geen moment echt goed heb zien spelen. Er is geen voetballer te zien die uitblinkt en met een beetje pech had het er allemaal heel anders uit kunnen zien. En dan heb ik het nog niet eens over de tot nog toe onbekende tegenstander waar we zondag tegen moeten voetballen.

Want eigenlijk is het hoe dan ook foute boel. Als het een goede tegenstander wordt (groep F bijvoorbeeld) dan vallen we direct door de mand en wordt het een gênante terugreis. Maar als het een makkelijke tegenstander wordt, worden die arrogante gastjes weer overmoedig en gaan we ook gênant weer terug naar huis. U begrijpt: mijn verwachtingen zijn niet heel positief.

En ergens vind ik dat ook helemaal niet zo erg eerlijk gezegd. Ik kan in deze fase van mijn leven toch geen wedstrijden kijken, en omdat ik ook niet meer drink tussen een oranje menigte voor grote beeldschermen in de stad, raakt het me emotioneel allemaal ook echt zo goed als niet als ik eerlijk ben. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik gun het de mensen in ons land best wel, alleen ben ik ook wel een beetje van “moge de beste winnen”. En dat is Nederland nu eenmaal gewoon niet.

Eerlijk is eerlijk…