Hoi allemaal! Ik merk dat er steeds vaker wat meer tijd tussen de updates zit, maar deze keer had ik weer een goede reden: ik was een weekendje met Bas op stap. En zo kalm en relaxed als mijn vorige weekendje met Willem was, zo actief en vol was het deze keer met Bas. Dan merk je toch echt wel het verschil tussen een kindje van net 5 en een kind van bijna 10 jaar oud… Man! Of zoals Tommie ooit zou zeggen (die zij dus niet eens meer kennen): poehee!

Maar dat betekent niet dat ik het niet leuk gehad heb hoor! Integendeel: we hebben echt onwijze pret gehad samen. Alleen is het gewoon best pittig als ie je bijvoorbeeld om 6 uur alweer wakker maakt om te vertellen dat het dag is, en je daarna meteen bij de ochtendkoffie alweer aan je eerste bordspelletje moet zitten. Hij vol energie, ik vol slaap… je weet wel. En als het weekend er weer opzit is het hele huisje ontploft en ben je nog uren bezig met opruimen en schoonmaken, voordat je helemaal uitgeput weer in de auto stapt naar huis.

Maar ondanks deze bezwaren doe ik dit volgend jaar graag weer hoor! Ik heb er namelijk een traditie van gemaakt om elk jaar in het voorjaar een weekendje met Bas en een weekendje met Willem op pad te gaan, zodat we elk jaar in elk geval dat weekendje één op één quality time vader en zoon gezelligheid hebben. Totdat ze niet meer willen, maar als ik dat nu benoem vinden ze dat gelukkig nog een onvoorstelbare gedachte. Nog even kijken hoe ze erover denken als ze straks beginnen te puberen, maar vooralsnog is dit ieder jaar weer een groot succes. Dus die houden we erin!

Dan nog even de medische update, ook al schrijf ik dit blogje daarvoor net een paar uurtjes te vroeg. Ik word vanmiddag namelijk nog gebeld door de chirurg om te horen hoe hij denkt over mijn cameragenieke endeldarmpje. Zelf merk ik dat ik voorzichtig aan het wennen en hopen ben op het “wait and see” beleid voor mijn operatie. In eerste instantie voelde dat een beetje als spelen met vuur voor mij, want gevoelsmatig moet er gewoon nog een stuk mijn lijf uit. Maar nu ik het idee een tijdje heb kunnen laten bezinken is het eigenlijk helemaal niet zo erg om die joker nog even op zak te houden. Want wat verandert er nu eigenlijk echt? Ook al snijden ze nu die hele bende weg, dan nog wil ik na afloop graag blijven monitoren of het niet stiekem terugkomt. Met het “wait and see” protocol doen we dat ook, en dan hebben we die operatie nog als mooie troef achter de hand. En stel je voor dat ie niet eens nodig blijkt te zijn? Dan is het dubbel winst.

Dus zo ben ik er nu langzaam op aan het wennen. Maar ja, eerst maar eens horen of het inderdaad een optie zal gaan zijn. Fingers crossed nog even dus vanmiddag. In mijn volgende blogje lezen jullie meer!