Ik heb een gênant probleem. Ik heb namelijk last van hoogtevrees. Niet die panische, allesoverheersende angst die je uit films kent van vrouwen op een keukentrapje, maar meer een irritante kriebel waar ik zelfs na 36 jaar nog niet vanaf lijk te komen. Omdat ik meestal niet op grote hoogte leef heb ik er in het dagelijks leven niet zo’n last van, maar ik heb daardoor wel ineens iets uit te leggen als ik bijvoorbeeld met mijn kleine zoontje van 6 in een reuzenrad zit. Zoals gisteren…

Daar zit je dan, naast een ielig ventje met de tijd van zijn leven en een brok in je maag als dat schommelende bakje ineens de lucht in zwiept. “Papa houdt je wel even vast hoor” zeg ik dan maar meer om mezelf gerust te stellen dan om hem daarmee van dienst te zijn. En je zou denken dat die ongefundeerde angst na een rondje of 2 wel afneemt, maar zelfs na het vijfde rondje kon ik nog steeds niet zorgeloos genieten van het uitzicht over onze duinen en kust in Egmond. Hoe zonde is dat!

Het ergste is nog dat ik echt wel snap dat ik helemaal niet bang hoef te zijn. Dat bakje schiet echt niet zomaar los, net zoals de galerij-railing echt niet zomaar van een flat valt of een raam zomaar uit het kozijn op de vijftiende verdieping. Mijn theorie is dat dit allemaal puur te maken heeft met het vertrouwen in je eigen zelfbeheersing. Het is eerder de angst dat ikzelf plotseling iets stoms doe waardoor ik naar beneden val, dan dat er echt iets misgaat.

De angst dat je ineens besluit om naar beneden te springen is kennelijk zo sterk dat ie je hele lijf in zijn greep kan krijgen. En dat vind ik een vreemd mechanisme. Het is in die zin enigszins vergelijkbaar met de angst om je afvalpas in de afvalbak te laten vallen. Gelukkig heb ik die pas nog steeds, net zoals mijn leven.

Ik kan dus alleen maar hopen dat die fysieke reactie ooit nog een keertje afneemt. Bij deze: erkenning is stap 1 in de oplossing van een probleem. Nu maar afwachten of het werkt 😉