Je hoort niet vaak dat topsporters geblesseerd zijn aan hun lurven. Ook kan je best naar je werk gaan als je last hebt van je kladden. Vrouwen zullen je glazig aankijken als je ze een complimentje geeft om hun mooie hurken. Waarom hebben wij toch zo de neiging om allemaal ongrijpbare lichaamsdelen in onze taal te verwerken?

Waarschijnlijk zijn dit allemaal uit de hand gelopen smoesjes. “Sorry schat, ik heb lurfpijn”, “Nee dank je, ik blijf hier liever even op deze… eh … lekkere hurken zitten”. Je kunt er maar beter niet intrappen. Dit zijn stuk voor stuk gewoon keiharde afwijzingen die je beter kunt accepteren als een man, in plaats van er kinderachtig een Nederlands gezegde van te maken. Daar ging het in het verleden nog wel eens mis.

Want kijk maar eens mee. Om duidelijk te maken waar we het precies over hebben, heb ik deze wonderlijke lichaamsdelen eens duidelijk aangewezen in dit anatomisch correcte model van de mens:

Knap lastig dus om je aan deze onlichamelijke lichaamsdelen te bezeren. Als iemand daar over begint weet je dus dat er eigenlijk iets anders aan de hand is.

Ter verificatie: in de Anatomini van LEGO wordt ook helemaal geen melding gemaakt van lurven, hurken of kladden. Zie je wel dat ze niet bestaan?

Deze wonderlijke vraag is ingezonden door niemand minder dan Sjoerd. Bedankt vriend, je hebt me weer eens aan het denken gezet!