Soms voel ik me best een debiel. Gelukkig wel vooral is als ik met mijn baby bezig ben, en dan kan het me natuurlijk allemaal niet zo veel schelen. Wat ik alleen wel een beetje zorgwekkend vind, is dat ik soms de controle over mijn debiliteit lijk kwijt te raken. Vooral tijdens voedertijd, dan doet mijn debiele lijf opeens allemaal dingen die ik helemaal niet van plan was… is dat normaal?

Je kunt je er nu waarschijnlijk van alles bij voorstellen, maar gelukkig is het zó gek nou ook weer niet. Het voornaamste debiele issue heb ik namelijk met mijn mond. Bas is nu zo oud dat ie bejaarden/astronauten/babyvoer naar binnen mag hakken en dan zit je daar dus met je lepel vloeibaar voedsel een voertuig na te doen of zo. Op zich is dat natuurlijk al debiel, maar daar kies ik tenminste nog zelf voor. Net als kinderlijk gebrabbel om hem vooral die lepel goed te laten sturen. Kansloos natuurlijk, maar toch.

Het doel van die lepel is natuurlijk zijn mond, al denkt die baby daar kennelijk wat anders over (serieus Bas, 3 lepels in je oog!?). Maar door die opperste concentratie om hem nog een heel klein beetje schoon te houden, loop ik de tussentijd dus zelf ook de hele tijd met mijn mond open droog te happen. Wat moeten de buren wel niet denken als ze me zo zien?

En hoe hard ik het ook probeer, het lukt me maar niet om mijn drooghappen tegen te houden tijdens het voeren. Het lijkt een beetje op proberen te niezen met je ogen open: ook dat gaat niet. Oké, met heel veel moeite lukt het een hapje of twee, maar daarbij neemt mijn achterlijke spasme het gewoon weer over.

En de reden dat ik dit opschrijf is dat ik ergens hoop dat ik niet de enige ben. Debiliteit kent geen tijd als voedertijd, toch? Alsjeblieft, geef even een seintje als je dit herkent. Dan hoef ik me ook wat minder zorgen te maken terwijl ik weer als een vis op het droge die baby vol ga mikken.

Daar gaat ie weer! Haaaaap!