Ik snap er niks van. Hoe komt het toch dat ik om de zoveel tijd steeds weer verdwaasd om me heen sta te staren aan de start van een of ander hardloopevenement? Het is zeker niet zo dat ik bijzonder geniet van de sportieve sfeer of de vieze ouwe mannetjes in veel te strakke korte broekjes. Of van de stress om op tijd in het juiste startvak te belanden zonder dat je in alle haast een veiligheidsspeld door je tepel hebt gejast om je startnummer op te prikken. Het is ook zeker niet zo dat ik geniet van de vieze zweetlucht en de nog veel viezere 538-house. Integendeel.

Of wat te denken van die kansloze MC die tevergeefs probeert om de boel een beetje op te zwengelen alsof elk kansloos gehucht opeens het epicentrum van de wereld is, terwijl een stel uitgerangeerde aerobicsmutsen veel te enthousiast een spastische warming-up door de menigte probeert te drukken. (“jawel mensen hier in Velsen-Noord, nog even en Christine van de lokale dierenwinkel geeft het startschot! Hebben we er zin in? Jawel Ria? Jawel Fred? Daar staat Kees mensen, hij is 72 en loopt al voor de zesde keer mee. Jawel! Oe, en daar zijn de helden van IntraLame Consultancy, geef ze een hartelijk applausssss….jawel”)

Nee, ook hou ik er absoluut niet van dat iedereen constant in je weg loopt en dat je voortdurend struikelt over de stoeprandjes en tuinhekjes. Of van die zuipende toeschouwers en kinderen die bekertjes water in je gezicht mikken terwijl ze je ongevraagd high fiven en uitschelden als je er niet aan mee doet. Waarom dan, in godsnaam, sta ik er wel weer iedere keer?

De enige verklaring die ik ervoor kan verzinnen is dat het een of ander obscuur soort masochistische zelfkastijding is. Zo weten we allemaal dat sporten het fijnst is op het moment dat het klaar is, en door het sporten gewoon nóg vervelender te maken is het nóg fijner om het achter de rug te hebben. Naast de fysieke inspanning word je op deze evenementen ook mentaal tot het uiterste gedreven en daardoor voel je je extra voldaan als je het toch maar weer doorstaan hebt. Jawel.

En als ik heel eerlijk ben: die medailles zijn stiekem toch ook gewoon wel een beetje tof. Ook al liggen ze ergens stof te vangen en zit je er echt niet elke avond verlekkerd aan te poetsen, het feit dat je toch een rinkelende berg metaal bij elkaar verdiend hebt zorgt toch gewoon voor een trots gevoel.

En die trots, dat is waar je het allemaal voor doorstaat.

Op naar de Damloop!