Sinds een paar dagen ben ik door omstandigheden ook van die suffe mondkapjes gaan dragen in winkels. Onfortuinlijk genoeg, valt deze ontwikkeling samen met een matige oogontsteking waardoor ik even geen contactlenzen kan dragen. Nu loop ik af en toe dus rond met een actual reality bril en een mondkapje, en geloof me: dat is nou niet bepaald een fijne combinatie.

De problemen beginnen gelijk al als je glazen beslaan wanneer je van het koude buiten een warme winkel binnenstapt. Hoe goed ik dat neusijzertje ook aanduw, bij elke keer ademen beslaat er ergens wel een hoekje van mijn gezichtsveld. Mijn hoofd zal wel weer een debiele vorm hebben of zo, maar dit werkt voor geen meter.

Wat misschien net zo vervelend is, is het feit dat die touwtjes van dat kapje standaard in de knoop raken met de pootjes van mijn bril. Als ik dan weer buiten ben en hem af wil doen, trek ik altijd een pootje van mijn oor terwijl dat kapje eraan blijft bungelen. Lekker dan…

Maar het stomste feit van zo’n kapje heeft eerlijk gezegd helemaal niets met mijn bril te maken. Dat is het feit dat ik nu geen non-verbale communicatie kan gebruiken, behalve dan een beetje met mijn ogen. Ik kan dus hoogstens een beetje boos kijken of wat friemelen met mijn lachrimpels, maar daar houdt het wel bij op. Nu pas merk ik hoeveel ik de vorm mijn mond eigenlijk inzet om mee te communiceren. Een glimlach, of een minachtige frons: mijn mond kan je hele verhalen vertellen.

Maar nu helaas dus even niet in de winkel. Wat een stom gedoe toch allemaal zeg dit…