De afgelopen week scheuren we in sneltreinvaart op een complete lockdown af. We zien het allemaal aankomen, maar lijken er niets tegen te willen doen. Hoe kan dat toch? Hoe kan het zijn dat we nu collectief niets meer te lijken geven waar we een jaar geleden nog zo bang voor waren?

Simpel: we zijn niet bang meer voor onszelf. Het gros van de mensen dan. We zijn toch immers gevaccineerd, dus ‘voor mij zal die corona vast wel meevallen’. En dat klinkt zo een beetje cru, maar heel gek is het ook niet. Het leek alsof we die vorige lockdowns allemaal in het belang van het grote geheel deden, maar dat begint volgens mij wel ook bij eigenbelang bij het grote geheel. Nu is dat eigenbelang een stuk minder sterk, en dat zie je terug in hoe veel mensen nu met de basisregels tegen corona omgaan. De mensen die straks in het ziekenhuis liggen, dat ben jij niet. Dat zijn mensen die je niet kent, mensen die je niet ziet, mensen waarvan je eigenlijk nog niet eens kunt geloven dat ze überhaupt wel bestaan. Totdat je de beelden op TV gaat zien. Maar waarom zou je voor die tijd al iets gaan veranderen?

Het jammere van dit alles vind ik nou niet eens zozeer die lockdown (zolang de crèche maar openblijft vind ik het wel best), maar het enge is dat er waarschijnlijk eerst heel verdrietige beelden uit de ziekenhuizen moeten komen voordat er wat gaat veranderen. En die verdrietige beelden die we straks zo vervelend vinden kunnen we nu nog voorkomen. Maar ja, ook hier geldt helaas weer ‘eerst zien dan geloven’. En dat is soms een hele harde les.

Veel succes iedereen deze winter, en mocht je het nog niet gedaan hebben: haal alsjeblieft snel even dat prikje. Kost je niks, maar scheelt een hoop verdriet. En al is het niet dat verdriet niet van jou, dan wel van iemand anders die straks misschien geen plek meer op de IC kan krijgen omdat het vol ligt. Corona of niet…