Vanmorgen heb ik me weer eens flink verwonderd over mijn fantastische zoontje Willem van 5. Omdat hij om half 9 verwacht werd op school moest ie van tevoren namelijk nog een paar dingetjes doen. De dingen die naar mijn mening bovenaan zijn kinderlijke backlogje zouden moeten staan waren dit: eten en aankleden. Zo gepiept, zou je zeggen. Niet dus.

Terwijl ik druk in de weer was zelf op tijd klaar te zijn voor werk en ook nog eens alle broodjes te smeren en tassen te vullen, begint hij doodleuk van alles te doen. Behalve natuurlijk de dingen die moesten gebeuren. Ik vraag hem daarom nog eens expliciet om vooral snel zijn pyjama te verruilen en zijn broodje op te eten voordat ik ga douchen. Het resultaat was daarna dat ie vlak voordat we moeten vertrekken dus in zijn nakie een voetbalplaatje in zijn album aan het plakken is. Natuurlijk!

Dan vraag je jezelf opeens af waarom die gast niet gewoon snel even dat broodje naar binnen hakt terwijl hij zich omkleedt zoals wij dat doen, maar dat multitasken gaat er dus helemaal niet in. Waarom niet? Ik vermoed dat dit komt doordat hij, heel terecht, gewoon nog kinderlijk blij gewoon als eerste doet waar hij het meeste zin in heeft. Waar wij onze to-do lijstjes sorteren op relatie tot de context, doet hij vooral het tegenovergestelde. Waar heb ik nu het meeste zin in?

En eigenlijk kan ik daar alleen maar ontzettend veel respect voor hebben, ware het niet dat wij dan als samenleving binnenkort allemaal in ons nakie voetbalplaatjes zitten te plakken (of een andere persoonlijke impulsieve variant). Dat gaat natuurlijk ook wat ver, maar een praktische middenweg zou naar mijn idee wel iets mogen zijn om na te streven.

Lieve Willem: wederom bedankt voor deze eye opener! Maar voortaan wel een beetje opschieten alsjeblieft terwijl ik deze voor je vul 😉