Wat bezielt me toch? Veel te vaak betrap ik mezelf erop dat ik mijn zoontje van 3 maanden toespreek alsof het een zwakzinnige debiel is. Mijn exacte woorden laten zich wat moeilijk opschrijven, maar in grote lijnen is de algemene boodschap van mijn geraaskal telkens zoiets als ‘woeloeloeloeloe koetiekoet wiieee jaaaahoe?!’. Één op één met mijn baby kan ik er nog wel mee wegkomen, maar als ik zo op mijn werk begin word ik toch echt wel vriendelijk verzocht om vooral een middagje vrij te nemen hoor.

Wat is dat toch? Ik vermoed dat dit zwakzinnige gedrag ergens gerelateerd is aan de schattigheid van zijn glimlach. Die maakt wat bij je los waardoor je alles om je heen even vergeet of zo. Want als ik me maar zwakzinnig genoeg gedraag, komt er héél af en toe een meelijwekkende glimlach op zijn hoofdje. En daar doe je het dan voor, denk ik.

Hoop ik…

Want als ik het daar niet voor doe, is er wel iets heel ernstig mis met mij.