Gek eigenlijk, hoe een mens zich kan hechten aan oude fysieke beelddragers. Tijdens een grote opruimronde kwam ik weer een oude stoffige doos tegen vol oude stoffige DVD’s van oude stoffige films. Waarom heb ik die niet al lang weggegooid in eerdere opruimrondes waarin ik me diezelfde vraag stelde?

Ik denk dat het komt doordat het gewoon tijd nodig heeft om iets niet meer te waarderen zoals je dat vroeger deed. Toen waren DVD’s een soort trofeeën. Ze kostten nogal wat en door ze zichtbaar in je kamer te zetten kon je er ook nog eens een persoonlijkheid mee laten zien. Door je te profileren met leuke films en muziek kon je indruk maken op je visite en hopelijk zelfs op het andere geslacht (of niet waarschijnlijk, maar dat boeide niet). Die media betekende wat, en daar gaf je al je opbergruimte met liefde voor op.

Vandaag de dag heeft een mens dat allemaal niet meer nodig en daar moet ik nog steeds een beetje aan wennen. Tegenwoordig heb ik Netflix, Spotify, Steam en een e-Reader. Dat betekent dat ik zo’n 5 kubieke meter aan opslag minder nodig heb in mijn huis voor alle CD’s, DVD’s, spelletjes en zelfs mijn boeken. Maar kan ik daardoor makkelijk afstand doen aan de dingen waar ik me al twintig jaar zo aan heb gehecht?

Nee, makkelijk is dat niet. Maar het is gelukt, met vijf respectloze vuilniszakken vol. Wel kreeg ik net een brokje in mijn keel toen ik mijn geliefde torentje Minidiscs weggooide. Maar het is tijd om los te laten. Dus bij deze… oude technologie:

Bedankt. Je hebt me gemaakt tot wie ik ben.

* snif *

“Soms is het beter wat moois te verliezen,
beter verliezen dan dat je het nooit hebt gehad”
(R. Hèze, 1997)