Bij ons in huis wordt er veel gehuild. Vooral in de avond, als de dag erop zit en die gastjes eindelijk naar bed moeten. En dan vooral de jongste, die er een sport van maakt om zoveel mogelijk aanknopingspunten te vinden om eens lekker om te gaan jenken. En in zijn wereld zijn dat er nogal wat. Sterker nog: alles is een aanknopingspunt voor een huilbui. Echt alles!

Trui aan? Dan kan je huilen omdat ie uit moet, en vice versa. Hetzelfde geldt voor de luier, sokken, broek, pyama, lamp, slaapmuziekjes, en ga zo maar door. Boekje lezen? Elk boekje wil je wel en niet tegelijk! En wie mag er voorlezen? Maakt niets uit, zolang het maar niet diegene is die je op dit moment gaat voorlezen. Ondankbaarheid is het enige dat telt rond bedtijd, als er maar goed gejenkt kan worden.

Ugh… je krijgt er inderdaad zoveel voor terug. Vermoeidheid is er daar 1 van. Ten tijde van schrijven is het 20:15 uur en als ik dit stukje gepubliceerd heb klap ik mijn laptop dicht en dan ga ik ook naar bed. Dan kies ik een boekje uit om te gaan lezen en dan zet ik mijn e-reader aan en dan ga ik keihard schreeuwen en dan doe ik hem weer uit. Dan ga ik weer keihard schreeuwen omdat ie uit staat en dan doe ik hem weer aan. En dan ga ik nog even keihard schreeuwen omdat mijn e-reader aanstaat, en dan zet ik hem uit en ga ik daar nog even keihard over schreeuwen. Lekker man.

Van wie zouden die gastjes dat toch hebben?