Vandaag ben ik voor het eerst in lange tijd weer eens tijdens de spits met de metro in Amsterdam gegaan. Als je om je heen kijkt zie je dan natuurlijk honderden, misschien wel duizenden mensen die samen met jou in het zelfde ondergrondse schuitje zitten. En het duurde een poosje, maar op een gegeven moment drong het plotseling tot me door dat iedereen hier diep ongelukkig kijkt. Hoe kan dit toch?

Ik heb er even over nagedacht en denk dat er grofweg twee verklaringen voor zijn. Want de passagiers in de Amsterdamse metro zijn namelijk in twee hoofdcategorieën op te delen: zij die droevig op hun telefoon kijken, en zij die droevig voor zich uit staren. En elke groep zal wel zijn eigen reden hebben om ongelukkig te kijken. Eerst de telefoonstaarders.

Dit volk pakt gelijk bij binnenkomst de telefoon en laat die pas weer los bij het uitchecken. In de tussentijd doet deze allemaal onbelangrijke dingen op de telefoon: shoppen, zwetsen, gamen, surfen, mail lezen (zelden schrijven). Meestal is dit gedoe volkomen kansloze bezigheidstherapie, maar natuurlijk wil je er voor je omgeving wel nog enigszins nuttig zien. De oplossing? Een moeilijk verveelde frons op het hoofd. Dan zal dat spelletje of dat jurkje wel opeens heel belangrijk zijn waar je naar zit te staren.

Groep 2 kijkt liever gewoon wat ongelukkig voor zich uit om de tijd door te komen. Het laatste wat je dan natuurlijk wilt, is dat er plotseling iemand een gezellig praatje met je gaat maken. En hoe voorkom je sociale interactie het best? Inderdaad: door moeilijk voor je uit te staren. Potentiële contactgenoten worden dan afgeschrikt omdat je ofwel iets belangrijks aan het overlijden bent en simpelweg niet gestoord wenst te worden, ofwel je bent een oersaaie chagrijnige drol waar geen enkel plezier aan te beleven valt. Meestal is dit laatste waar.

En dus zit iedereen op de een of andere manier verveeld, saai, suf, boos en/of ongelukkig de wereld in te kijken in die metro van Amsterdam. Is dat nou waarom al die mensen zo trots zijn op hun stoere hoofdstad?

Ik weet het zo net nog niet hoor. Ik ben na elk bezoek aan Amsterdam eerlijk gezegd altijd vooral weer heel erg blij als ik het eind van de dag weer uitstap op mijn vrolijk comfortabele station Haarlem Centraal.

Daar kijken de mensen ten minste nog een beetje gezellig naar elkaar.