Ik ben een beetje in de war. Ik heb me laten vertellen dat er een nieuw soort griep uit China is over komen waaien en dat dat voor veel mensen heel vervelend uit kan pakken. Dat is natuurlijk naar, maar in mijn referentiekader is het op dit moment allemaal echt nog niet veel erger dan heel veel andere gevaren in de wereld. Tegelijkertijd is dat kleine beetje media dat ik nog volg, keihard in mijn oren aan het roepen dat het nu VOORAL zaak is om niet in paniek te raken. Wtf? Was ik dat van plan dan?

Het stond vooralsnog niet op mijn to-do lijstje om in paniek te schieten, maar als iedereen zegt dat ik het eigenlijk niet moet doen wordt het natuurlijk des te interessanter. Het is net alsof je ouders zeggen dat het niet uit maakt wat je doet, maar dat je VOORAL niet moet roken. En ja hoor, 15 jaar aan de peuk. Dat is toch niet handig?

En wat dan nog? Als ik lekker in paniek wil zijn, dan moet dat tegenwoordig toch prima kunnen in deze individualistische participatiesamenleving? Ik volg mijn gevoel en kies ervoor om mij excentriek te uiten terwijl ik participerend op vol volume het einde van de wereld de samenleving in schreeuw. Paniek is mijn vrijheid van meningsuiting, en als ik van mening ben dat we er allemaal aan gaan mag ik dat toch best laten horen?

En als ik er dan eenmaal voor kies om lekker in paniek te schieten, dan is het toch wel het leukste om dat niet alleen te doen. Je kunt wel alleen thuis op de bank in paniek zijn, maar het lijkt me toch veel leuker om dat met vrienden en (on)bekenden te doen. Als ik de media mag geloven is daar best wel aanleiding voor. Wie doet er mee?

Misschien moest ik maar eens een paniek-facebookgroepje oprichten. Dan kunnen we elkaar opzoeken en alvast een beetje ingillen voorals we straks van onze media het advies krijgen om toch vooral WEL in paniek te raken.

Je kunt daar immers maar beter op voorbereid zijn…

PS. Plotseling snap ik heel goed waarom er in heel rustgevende letters de woorden ‘don’t panic’ op The Hitchhikers Guide to the Galaxy staat geschreven 😉