Het is werkelijk ongelofelijk, maar hoe goed je je woonkamer ook opruimt: op het moment dat je er één of twee kleine kinderen in loslaat, lijkt de boel altijd binnen 10 minuten compleet over de top te ontploffen. Ik weet niet goed die gastjes het altijd voor elkaar krijgen, maar indrukwekkend is het allermeest. En op zich zou ik het ook best mooi vinden om rustig naar dit sloopwerk te kijken, ware het niet dat voor die ventjes het concept “opruimen” vooral iets is dat alleen andere mensen overkomt. En dat zijn wij dan, als ouders/verzorgers/puinruimers.

Op een gegeven moment komt dan ook het punt dat de zinloosheid van opruimen de voordelen van opruimen lijkt te gaan overtreffen. Waarom zou je er überhaupt aan beginnen als alles binnen 10 minuten toch weer helemaal terug bij af is? Waarschijnlijk omdat die 10 minuten toch wel even idyllisch lekker zijn. Alsof er ook een andere werkelijkheid bestaat, waarin kinderen geen ongelofelijke schompesbende maken van alles wat los en (nu nog heel eventjes) vast zit.

#durftedromen noemen ze dat. Wat een gasten…