Ik heb geen idee waarom, maar soms lijkt het erop als ik plotseling in een grammaticale randdebiel verander als ik tegen mijn jongste kind sta te praten. “Gaat Basje lekker slapen? Papa wel. Papa is moe.” De correcte verwoording zou hier moeten zijn “hey gast, ga je slapen? Ik ben moe man.” Maar in plaats van dingen te zeggen zoals het hoort, spreek ik ze uit in de derde persoon, alsof iemand daarbij gebaat is. Waarom doe ik dat dan?

Ik vermoed dat de onderliggende reden zal zijn dat ik zomaar aanneem dat hij nog te jong is om persoonlijke voornaamwoorden zoals ik en jij te snappen. Maar die gast leert het natuurlijk ook nooit als iedereen als een complete debiel tegen hem aan blijft praten. Is het niet veel beter om gewoon gelijk het goede voorbeeld te geven en tegen hem te praten alsof hij een normaal lid van onze samenleving is?

Serieus, die vent is net 2 en kan al woorden als “koolmonoxide” zeggen (niet vloeiend, maar wel begrijpelijk in de context).Dan moeten dingen als ik en jij toch ook wel te snappen zijn?

Papa gaat in elk geval zijn best doen. Papa beetje idioot. Papa kan best wel praten hoor, Basje, alleen doet papa alsof. Papa zal het niet meer doen. Basje ook niet dom…