Normaal gesproken ben ik absoluut tegen dierenmishandeling, maar voor muggen maak ik graag een uitzondering. Onder het motto “hij begon” heb ik er inmiddels al menigeen naar het muggenhiernamaals geholpen. En terwijl ik dat doe, ervaar ik altijd weer een bijzondere achtbaan aan emoties. Dit gaat dan ongeveer als volgt:

– emotie 1: angst (ik hoor gezoem! Hij zal me toch niet gaan prikken?)
– emotie 2: vertwijfeling (ga ik nu mijn warme bedje verlaten om op jacht te gaan)
– emotie 3: spanning (de jacht is begonnen! Waar zit die #%@$&!?)
– emotie 4: uitzinnigheid (BAM! YES! RAAK!)
– emotie 5: intens voldane wraakgevoelens (dat zal je leren, eerder genoemde #%@$&!)
– emotie 6: medelijden (ergens ook wel sneu, dat ie nu dood is)
– emotie 7: schaamte (ik heb gewoon een moord op mijn geweten…)
– emotie 8: walging (gadver, check die ranzige vlek op de muur!)

En over die laatste emotie wil ik het vandaag nog even extra hebben. Want waarom kiezen muggen nooit een rode plek op om op te gaan zitten vlak voordat ze sterven? Eerst maken ze je al wakker, en vanuit het hiernamaals pesten ze je dan nog eens extra door je te dwingen om een doekje te pakken. Als je pech hebt krijg je die vlek niet eens weg, en dat zit je voortaan mooi naar de legacy van dat klotebeest te kijken. Wat een gast!

Nee, mijn relatie met muggen verloopt allerminst vlekkeloos. Eikels.