Heel gek: in mijn hoofd heeft hardlopen op het strand echt iets magisch, maar in de praktijk is het eigenlijk altijd compleet volkomen klote. Na me vanmorgen voor de vierde keer in korte tijd geërgerd te hebben aan rennen op het strand, heb ik besloten om in deze post eens neer te zetten waar dit nou precies door komt. Want nadat ik er even over heb nagedacht, kwam ik erachter dat het altijd komt door tenminste 1, maar meestal een combinatie van de onderstaande factoren:
- er is zand
- er is zee
- bij vloed is er zacht zand
- bij eb is er scheef zand
- tussendoor is er soms geen zand en moet je over eerdergenoemde zee springen
- er zijn te veel mensen
- te veel honden
- te veel debiele meeuwen
- het is te warm
- het is te koud
- er is te veel wind
- en/of te veel regen
- de route is oersaai
- mensen kijken je aan alsof je gek bent
- of ze moedigen je ‘gezellig’ aan
- na afloop zit je onder het zand
- en na het douchen zit je nog steeds onder het zand
Zijn er dan geen voordelen? Jawel, een paar:
- Rennen in de ochtend- of avondzon kan prachtig zijn
- De branding blijft mooi om te zien
- De geur van de zee na afloop
- Weinig bochten, stoplichten en verkeer
Dus, je ziet het: rennen op het strand heeft véél meer nadelen dan voordelen als je erover nadenkt. En waarom blijf ik het dan toch steeds weer doen?
Sja, gewoon omdat het kan denk ik. In de stad rennen kan altijd nog.
