Het blijft gek hoe normale dingen soms toch heel bijzonder kunnen zijn. Neem nou zoiets als een zonsondergang. Natuurkundig gezien is dit de normaalste zaak van de wereld (sterker nog, van het universum), maar toch denk ik iedere keer dat ik iets heel bijzonders zie als ik naar die prachtig rode lucht kijk. Zo ook vandaag.

Terwijl ik dit schrijf kijk ik naar een prachtige ronde vuurbal die tergend langzaam in de zee aan het zakken is. En terwijl ik dit schrijf heb ik last van mijn ogen. Terwijl ik dit schrijf zie ik alleen een blinde plek op de plaats waar nu mijn cursor ongeveer zou moeten zijn. En terwijl ik dit schrijf vervloek ik mijzelf omdat ik heus wel weet dat je nooit met het blote oog rechtstreeks in de zon moet kijken. Wat een gast.

Maar goed, over het algemeen is een mooie zonsondergang een feest om indirect naar te kijken, en toch voelt het zeldzaam aan. Voor een deel is dat natuurlijk omdat de zon in Nederland meestal achter een grijs wolkendek en/of een drukke stad ligt, maar waarschijnlijk komt het grootste gedeelte doordat je zelf nooit de tijd neemt om ervan te genieten. Misschien is dat wel het bijzonderste van dit hele fenomeen.

En terwijl ik dit schrijf, vervloek ik mezelf alweer omdat ik dus een stukje aan het typen ben in plaats van eens gewoon te genieten van de wereld om me heen. Dat ga ik dus als de sodeknetters maar eens als een malle doen. Tot morgen allemaal! Deze gast is over en out.