Er is hier thuis weer iets vreemds aan de hand hoor. Zoals jullie wellicht weten heb ik hier onder andere een baby en een kat rondscharrelen. En hoewel ik ze allebei zo af en toe niet kan luchten, lijkt het erop dat zij onderling echt de beste maatjes zijn. Mijn baby Bas stort zich altijd headfirst uit mijn armen ter aarde als hij die kat ziet liggen om hem een knuffel te geven, en andersom gedoogt die stompzinnige kat Joop het op de een of andere manier gewoon als Bas weer eens te lomp en hard aan zijn lelijk saaie staart trekt. Volgens mij zit het wel goed tussen die twee.

Het vreemde is alleen dat het erop lijkt dat Bas een groot voorbeeld in die kat ziet. Ook Bas geeft alle kasten (al dan niet per ongeluk) kopjes als ie voorbij komt kruipen en ook Bas lijkt geen enkele moeite te doen om zijn omgeving een beetje netjes te houden terwijl hij simpelweg aan het leven is. Het ergste is alleen nog wel dat hij er ook de gewoonte van heeft gemaakt om zijn kattenbrokjes te willen eten, en dat vind ik toch een beetje spannend…

Het is nu namelijk toch al zeker twee keer voorgekomen dat we een verdwaald kattenbrokje uit zijn mond moeten pulken en als je hem ook maar héél eventjes onbewaakt over de grond laat kruipen is ie binnen 10 seconden als een soort postduif met een ingebouwde boemerang terug bij het vreetbakje van die kat. Dat gaat echt nog een keertje mis hoor.

Maar ja, dan leert ie het wel af denk ik. Als ie er maar niet in stikt. En als ie ook maar niet nog eens die kattenbak in probeert te kruipen, want dat gaat me toch echt te ver hoor. Bas niet, maar mij wel.

Wat een gast.