Zojuist heb ik mijn jongste zoontje naar bed gebracht, en om een flinke scene met een hoop ruzie en wederzijds gehuil te voorkomen laat ik hem tegenwoordig zoveel mogelijk zijn eigen gang gaan in dit ritueel. Met een beetje geluk poetst ie dan zelf (een soort van) zijn tanden en klimt ie op eigen houtje op de commode om een schone luier aan te doen. Hij kiest zelf de boekjes om uit voorgelezen te worden, en als ie dan een speeltje mee naar bed wil mag ie die zelf ook nog even uit de woonkamer gaan pakken. En daar gaat het soms ernstig mis.

Zojuist was ie namelijk 5 keer op rij een autootje vergeten, om telkens met volle handen terug te komen en een stuk of wat speelgoedautootjes in zijn bed te kiepen. Het is nu zo erg, dat ie met een ruim tiental autootjes, een vrachtwagen, een hijskraan, een transformer, twee knuffelpoezen en een doekje met een speen eraan in bed ligt. Hoe hij er zelf nog tussen past is mij een raadsel, en als ik eerlijk ben doet ie dat ook gewoon niet. Maar leg dat in deze fase maar eens aan hem uit.

Dat lukt natuurlijk niet, en dus is het rustig afwachten totdat ie vannacht huilend wakker wordt omdat er een hijskraan in zijn oog hangt en er een transformer uit zijn neus steekt. Ach ja… soms is de beste manier om iets te leren om iets gewoon aan den levende lijve te ondervinden. Nu maar hopen dat ie zijn lesje ook gaat onthouden. Anders gooit ie morgen ongetwijfeld nog meer auto’s in zijn bed…

Wat een gast.