Terwijl ik dit schrijf is het 5:41 ‘s nachts. Normale mensen liggen nu nog gewoon in bed, of komen net thuis van het uitgaan in mooie tijden. Voor ons begint hier daarentegen ‘gewoon’ de dag. Niet uit vrije wil, maar uit wil van Bas; mijn zoontje van net 2. Ik vind dat vroeg, en het jammere is alleen dat dit geen uitzondering is. Het gaat al 2 jaar zo, en vandaag heeft ie het zelfs nog best goed gedaan voor zijn doen. Maar waarom moet dat nou altijd zo vroeg?

En het was allemaal zelfs nog erger. Sinds een maand of anderhalf slaapt die kleine gek eindelijk pas door. Eerder had hij de gewoonte om een paar keer per nacht de buren wakker te gaan roepen, om vervolgens zijn dag om 5 uur stipt in een rothumeur te beginnen. Het was verschrikkelijk, maar gek genoeg hebben we die 5 uur door deze magische slaaptrainer in elk geval tot 5:30 weten te rekken:

Jammer genoeg heeft die slaapaap zijn magie al enigszins verloren. Bas zit er gewoon doorheen te kletsen en gebruikt hem alleen nog maar als cue om te weten wanneer zijn recht begint om op te staan. En aangezien hij bij gebrek aan extra kamer (en om zijn grote broer te ontzien) momenteel nog bij ons op de kamer ligt, zijn wij toch steeds om 5 uur wakker. Als het meezit. Lekker dan…

Nu schreef ik eerder al over mijn queste om van avondmens naar ochtendmens te transformeren. De eerste resultaten zijn veelbelovend, en ik vrees dat dit ook de enige manier blijkt te zijn om in deze levensfase te kunnen overleven. Ik ben in 2 jaar langzaam ten onder gegaan aan een cumulatief slaaptekort en dat komt/kwam er nu een beetje uit. Dat moet veranderen en dus draai ik mijn slaapritme om. Geen vrije tijd meer voor mij: als Bas slaapt, moet ik ook slapen. Het is maar even niet anders.

En dus ben ik nu ook wakker. Het schijnt immers goed te zijn om altijd op dezelfde tijd te gaan slapen en wakker te worden. Mijn lieve vrouw is nu bij Bas, en ik heb in de weekendochtenden een paar uurtjes voor tijd om toch ook een keertje iets voor mezelf te kunnen doen. Die uren krijgt zijn op zondagmiddag dan weer terug. En zo komen wij de tropenjaren wel weer door.

Maar de kern van het probleem is hier het absurde ritme van die jongste. Kan dat niet anders? Later naar bed brengen helpt niet, extra eten/drinken helpt niet (wil ie niet), bij ons in bed nemen helpt niet, negeren helpt niet… Het lijkt een fase te zijn waar we maar weer doorheen moeten. Maar god, wat duurt die fase lang zeg….

Om gek van te worden!