Mijn kinderen zijn een belangrijk onderdeel uit mijn leven, in goede en slechte zin. De helft van mijn tijd zit in mijn werk, de andere in die gastjes, en dan heb ik heel misschien nog een paar uurtjes over voor mezelf, vrienden en mijn geliefde. Je zou denken dat dat ook te zien zou zijn in de virtuele afspiegeling die ik van mezelf maak op internet, maar dat is dus bewust niet zo. Waarom? Nou, hierom:

Niemand zit te wachten van foto’s van mijn werk. Dat is saai: een nerd die wat zit te typen achter zijn computer. Ook denk ik dat niemand zit te wachten op foto’s van mijn kinderen. Er zijn immers al genoeg kinderen, en als je zelf kinderen hebt zit je al helemáál niet te wachten op foto’s van nog meer kinderen. Maar het gebrek aan toegevoegde waarde van foto’s van een groot deel van mijn leven is niet eens het belangrijkste.

De belangrijkste reden waarom je geen foto’s van mijn kinderen online ziet, is dat ik ze dat niet wil aandoen. Ik kan een foto dan misschien wel leuk of schattig vinden, maar wie weet hoe zij daar later over gaan denken? Als iets op internet staat is het verdomd lastig om dat er ooit nog af te krijgen, en dat risico wil ik niet nemen.

En dus hanteren wij thuis een strak foto-embargo: onder geen omstandigheden komen er foto’s van onze kinderen openbaar op internet te staan. Punt. Die regels gelden ook voor onze familie, de opa’s en oma’s, en ik snap goed dat dat niet altijd leuk of makkelijk is. Maar better safe then sorry in dit geval. En wie weet wat voor enge algoritmes het internet afstruinen op zoek naar foto’s van jonge kinderen.. brr.

Nee hoor, als het aan mij ligt zullen de eerste foto’s van mijn kinderen door hen zelf online worden geplaatst. Dan mogen ze daar zelf spijt van krijgen, of niet, maar dan zijn ze in elk geval hopelijk oud genoeg om er zelf over na te denken. En ik hoop ontzettend dat ik ze voor die tijd goed bewust kan maken van alle gevaren en risico’s van het grote, wijde internet.

Want hoe mooi die plek ook is, de keerzijde is weerzinwekkend. Voorzichtig gasten!