
Ik heb een nieuwe hobby. Nu het weer zo vroeg donker is, vind ik het heerlijk om op straat bij mensen naar binnen te kijken om te zien hoe kansloos ze eruit zien tijdens het thuiswerken. Voor mij is dat haast een filosofische bezigheid, die me doet vergapen over de zinloosheid van ons bestaand. Want hoewel iedereen vast iets doet dat belangrijk is in zijn of haar kleine wereldje, vind ik het toch prachtig om te merken hoe compleet onbelangrijk dat kleine wereldje al kan zijn voor iemand in die nog geen tien meter verderop op straat staat. Waar maken we ons dan toch zo druk over met z’n allen?
Daarbij vind ik het ook verwonderlijk (en stiekem ook een beetje griezelig) om te zien tot waar miljoenen jaren aan evolutie ons vandaag de dag gebracht hebben. Wij zijn Homo Thuiswerkus, Homo Saaius, Homo Stilzittus, geef het een naam… maar steeds moet ik denken aan de film Wall-E, waar de mensheid tot niets meer vergaan is als een stel vette nietsnutten die niet eens meer kunnen lopen. Als ik bij iedereen naar binnen spiek en zie hoe iedereen versuft naar een beeldschermpje zit te staren, kan het haast niet anders dat dat komische eindscenario in die film dichter bij is dan we denken.
Sja, we zijn een gekke diersoort met z’n allen. En dat zeg ik, terwijl ik hier versuft voorovergebogen zit achter mijn laptop en er buiten op straat iemand met een hond voorbij komt lopen. Ik hoop dat diegene net ook even stilstond bij de zinloosheid van zijn bestaan. Maar dat zal wel niet…