Als je aan mijn kinderen vraagt wat ze willen eten, is het antwoord bijna altijd iets wat je onder de curry kunt leggen. Als het aan hen ligt in elk geval. Die lui zijn allebei helemaal knettergek van dat spul. Het liefst zouden ze er ‘s avonds hun tanden nog mee poetsen. Wat is toch die aantrekkingskracht van curry op kinderen?

En bij mij werkte het vroeger ook hoor. Ik kan me nog goed herinneren hoe de wereld voor me openging toen ik voor het eerst een frikandel speciaal met curry had gekregen. Het was alsof ik eindelijk mijn missie hier op aarde had ontdekt. Die zaligheid. Die heerlijkheid. Die curry… en nu eet ik het zelden meer.

Het zal wel de zoetig- en ongezondheid zijn die kinderen het hoofd op hol brengt. Misschien zouden ze daar eens een boek over kunnen schrijven, of een film of zo. Of misschien doe ik dat wel. “Sjakie en de Curryfabriek” noem ik hem dan. Wedden dat het een bestseller wordt?