Hier weer een van die wondere raadsels van de mensheid. Wij zijn zoogdieren, wat zoveel betekent dat wij onze weerloze baby’s verzorgen tot ze zelfstandig zijn. Maar als wij onze kleding voor deze weerloze schepseltjes mogen geloven, kunnen die baby’s veel meer dan we denken. Waarom zouden ze anders in godsnaam broekzakken nodig hebben? Goed, ze kunnen dan misschien niet lopen, eten, drinken, voelen, kijken, praten of horen, maar ze zijn kennelijk wel ver genoeg ontwikkeld om hun persoonlijke bezittingen in een handig opbergvakje op hun lijf te bewaren. Waar gaat dit mis?

Ik denk dat dit, zoals gebruikelijk, weer aan die absurde modewereld ligt. We vinden het leuk om onszelf te zien in een baby en dus zijn er kledingfabrikanten die naadloos op dit oergevoel in weten te spelen. Alsof we straks naar een baby kijken en denken: “hmmm ja! Inderdaad, hij heeft echt mijn wenkbrauwen. En die ogen heeft ie van jou hoor. En… hey… wacht eens… verrek! Die broekzak heeft ie van mij!! Nou, dat is toch toevallig? Echt typisch zijn vader”.

En wij maar kopen met z’n allen… Sja, dat is toch echt weer 1-0 voor de fashion hoor. O nee, 2-0, dat van die gescheurde spijkerbroeken hadden ze ook al keihard gewonnen.

Dat is knappe marketing!

Bas is trouwens net terug van de supermarkt dus ik ga hem weer even verzorgen… maar eerst even zijn zakken leegmaken voordat ik die luier doe: