Ugh, wat is dit toch een nare tijd. Vanaf volgende week start er namelijk weer een nieuwe reeks medische onderzoeken, en hoe dichterbij die komen, hoe meer ik daar tegenop zie. De uitslagen bedoel ik dan, de onderzoeken zelf draai ik mijn hand niet meer voor om. Maar het voelt nu alsof vandaag misschien wel eens de laatste normale dag uit mijn leven kan zijn, en dat is echt een heel erg naar gevoel. Maar ja, het is niet anders.

Morgen begint mijn dieet voor het kijkonderzoek van maandagmiddag, en dat is gelijk al een spannende. Dan weten we namelijk of mijn darmen nog steeds schoon zijn, of dat ik direct doorverwezen ga worden naar de operatietafel. Die uitslag krijg je meteen na het onderzoek. Daarna heb ik 1 dagje “rust”, en op woensdag heb ik dan een MRI-scan en een CT. Die uitslagen laten wel nog even op zich wachten omdat er eerst wat specialisten naar moeten kijken, maar de maandag daarop gaan we weer naar het ziekenhuis om die met mijn chirurg te bespreken.

Wat daar het meest spannende van is, is of er op de CT te zien is of er mogelijk toch nog uitzaaiingen door die hele chemo heen geglipt zijn. En dat zou dan natuurlijk wel echt een superslecht verhaal zijn meteen. In die scan schuilt daarom het slechtste scenario, maar die darmen zijn natuurlijk ook nog wel verdomde spannend.

Kortom: genoeg om mijn gemoederen flink bezig te houden, en dat vind ik allemaal maar niks. Maar ja, om maar weer mijn slogan van het afgelopen jaar uit de kast te trekken: we gaan het meemaken!

Matige bende ook allemaal dit. Dat raad ik niemand aan! 😉