Och jee, het is weer zover hoor. Het is maar goed dat ik gisteravond heel vroeg een eind gemaakt had aan een belabberde dag, want de nacht werd er niet veel beter op. Die duurde namelijk tot half 4, en toen begon mijn jongste zoontje te huilen en even later zat ie rechtop in zijn bedje te braken. Vet sneu natuurlijk, zeker omdat ie het later nog een keertje mee moest maken. En van het een komt het ander, en dus zitten we nu allebei thuis. Niet te werken, niet op de crèche. Die goeie ouwe tijd waar maar geen einde aan lijkt te komen…

En zelf voel ik me nou ook niet bepaald topfit, dus het is weer even genieten in huize Onlein. Maar ja, nu maar hopen dat het niet erger wordt (lees: corona). Hij heeft een beetje koorts maar ligt nu gelukkig wel te slapen. Hopelijk doet een paar dagen thuis hem goed, want vanwege het ziekteprotocol van de crèche moet je 24 uur koortsvrij zijn voordat je weer naar binnen mag. Dat wordt dus op z’n vroegst donderdag weer.

Nou ja, als ie zich maar snel weer beter voelt. Het hoort erbij he, zeggen ze dan. En dat kan ik alleen maar onderstrepen…