Hier spreekt weer een trotse vader. Vandaag loop ik namelijk de laatste avond van de eerste avondvierdaagse met mijn zoontje Willem! Nog maar twee miezerige kilometers door de buurt en dan mag hij als vierjarige zijn eerste officiële medaille omhangen. En die is, zoals een meewandelend kleutertje dat zo mooi wist te verwoorden, “van écht metaal meneer!”. Stel je voor zeg, wat een rijkdom.

Daarbij moet ik wel gelijk mijn excuses aan hem aanbieden, want ik heb hem echt enorm onderschat. Hij had zich namelijk opgegeven zonder zich te realiseren waar hij ‘ja’ tegen zei, en aangezien hij een bloedhekel heeft aan de natuur en alles wat met langzaam lopen te maken heeft, hield ik er ernstig rekening mee dat hij het na 1 dag voor gezien zou houden. Maar niets is minder waar! Diep van binnen schuilt er een keihard bikkeltje in mijn zoon en dat heeft ie deze dagen toch maar mooi laten zien. I stand corrected, Willem!

Dan over de loop, want als begeleidend ouder onderga je die bende toch ook allemaal maar gewoon weer. Maar gelukkig was dat geen straf! Hier op De Ark in Haarlem hebben ze namelijk allemaal enthousiaste ouders en prachtige natuur in de omgeving en dus liepen we de afgelopen dagen met een klein legioenetje heerlijk in het avondzonnetje door de bossen, de duinen en over het strand. Dat is wel wat anders dan die kansloze straten van Amstelveen waar ik als kindje doorheen moest lopen. En toch, ondanks die sfeerloze bende, vond ik het elk jaar weer een episch feest.

Daar had ik dus even over nagedacht, maar dat komt dus door deze hoogtepunten:

• Met stip op 1 die fantastische citroen met suiker en een zompige zakdoek eromheen. Ik moet er echt niet meer aan denken, maar zoiets kan alleen maar groots zijn op zo’n lullig evenement als de Avondvierdaagse. Ik word er alweer warm van als ik eraan denk!
• De medailles: want ik heb ze volgens mij nog steeds allemaal. Alle 7, want zo vaak deed ik mee. De eerste was een groot kruis, en daarna kreeg je een paar jaar zo’n lullig clipje om eromheen te vouwen. Maar als je maar lang genoeg doorging kreeg je nog een medaille, en dat was stoer. Héél stoer!
• Zo stoer dat je andere stumpers de ogen uit kon steken als die minder vaak hadden gelopen. Daarom vind ik het ook zo belangrijk dat mijn zoontje gelijk in de eerste klas al meeloopt. Daar heeft ie de rest van zijn basisschoolcarrière profijt van. Stoer dat ie is met z’n medaillevoorsprong op alle kindertjes die gewoon lagen te pitten!
• De eindsprint tussen de andere basisscholen uit de buurt. Alleen dan zie je dat er andere sterrenstelsels zijn dan dat van jou. Daar is dan maar 1 antwoord op: nóg harder schreeuwen dan de rest! En dat noemden we dan zingen. Mooi was die tijd.
• De blauwe plekken omdat je in alle vrolijkheid natuurlijk nooit uitkeek waar je liep en iedereen dus bij bosjes tegen lantaarnpalen, hekken, bomen, auto’s, etcetera aanliep. Vooral die lantaarnpalen waren stille doders. Na de avondvierdaagse ben ik er ook nooit meer tegenaan gelopen. Kan je nagaan.
• En tenslotte, dat fluoriserend gele heuptasje boordevol met snoep! Ik kan me het jaar nog herinneren dat er voor het eerst Dextro Energy op de markt kwam. Volgens mij zijn kinderen sindsdien nooit meer langzamer gaan lopen. Wat een topspul!

Reden genoeg om met een warm gevoel terug te kijken op een evenement waar ik onwijs veel plezier aan beleefd heb in mijn jeugd. Het is echt hartstikke leuk om die herinneringen opnieuw op te halen terwijl je het handje vasthoudt van je kleine zoontje die een liedje aan het bléren is. Dat zijn dan toch weer die dingen die het ouderschap de moeite waard maken.

Bedankt daarvoor Willem! Ik zal je in elk geval niet snel meer onderschatten. Topgast!