Allright, we hebben een startschot! Aanstaande woensdag 8 november gaan we dan eindelijk die eerste klap uitdelen tegen de kanker. Dan staat nu namelijk de allereerste bestraling ingepland, en ik hoop van harte dat ie daar niet van terugheeft! Qua planning is het uiteindelijk dus niet de aanstaande maandag geworden waar ik aanvankelijk op hoopte, maar dit is ook prima. Het belangrijkste is namelijk dat we eindelijk écht kunnen gaan beginnen met die behandeling, en daar heb ik weken op gewacht.

En terwijl ik aan de ene kant heel blij ben, ben ik aan de andere kant toch ook wel weer een beetje bang en zenuwachtig geworden merk ik… want wat komt er allemaal wel niet op me af? Ik had gisteravond de fout gemaakt om toch weer even wat te googlen naar de CAPOX behandeling die ik ga krijgen (dat is dan de chemo), maar als je ziet waar je allemaal wel niet last van kunt krijgen is dat toch niet bepaald niks. Om die reden heb ik besloten om toch maar niet te veel informatie tot me te nemen. Je weet toch pas wat je krijgt als je het krijgt, en daar verandert meer informatie niks aan. Daar word ik alleen maar nerveus van, dus liever even niet dit keer… Dat zoek ik wel weer op als het aan de orde is, of beter nog: ik bespreek het gewoon meteen met de fijne specialisten die me hier doorheen helpen. Daar zijn ze immers voor!

En de bestraling is dus sowieso weer een heel ander verhaal dan de chemo. Ik krijg nu woensdag, donderdag en vrijdag een sessie (dat duurt niet zo lang: ze zijn een kwartier bezig met me helemaal goed leggen, en het bestralen zelf duurt minder dan 10 minuutjes). Dan is het weekend en doen ze niks (wat ik ergens ook wel weer een beetje maf vind in deze tijd…). Na het weekend heb ik dan nog twee sessies, op maandag en dinsdag, en daarna komen waarschijnlijk pas de bijwerkingen (buikpijn, diarree, dat soort dingen). Ik ben benieuwd… maar waar ik rekening mee hou is dat ik me na de 5 sessies voor het eerst pas echt ziek zal gaan voelen. Dat zal ook wel even gek zijn zeg.

Maar ondanks al die gezonde spanning, ben ik in de eerste plaats toch eigenlijk vooral heel erg blij dat we eindelijk weer gewoon kunnen doorpakken met die hap. Weg met die kanker!

Hup hup!

PS. tot zover deze update, maar niet voordat ik toch even die paar grote helden wil bedanken die gisteren zowaar op mijn schaamteloze tikkie hebben gereageerd: dankjulliewel!! Ik ben misschien wel een klein tikkeltje te ver gegaan in mijn brutaliteit (waarvoor excuses), maar weet dat ik van iedere cent in mijn verjaardagskado zal gaan genieten tijdens die chemo straks. Ik heb me lang niet meer zo verheugd op een verjaardag. Duizend maal dank! 🙂