Ah man, wat een geweldige opluchting zeg. Vanmorgen sprak ik mijn (overigens heel relaxte) nieuwe chirurg in het ziekenhuis om de resultaten van mijn medische onderzoeken te bespreken, en zoals we stiekem al wisten waren de uitslagen god zij dank allemaal weer goed. Daarbij stelde ik natuurlijk ook weer wat tevergeefste vragen naar mijn overlevingsstatistieken en kansen en zo, maar daar weet je vooraf natuurlijk eigenlijk al het antwoord op. Elke keer dat de onderzoeken goed zijn schuif je wat dat betreft door naar een beter bakje, maar het blijft gewoon kansberekening: een kwestie van mazzel of van pech. Vooralsnog heb ik ruim anderhalf jaar het geluk aan mijn zijde, maar de wedstrijd is zeker nog niet gespeeld!

Maar gelukkig is het nu wel voorlopig even rust in de wedstrijd. Over drie maanden gaan we alleen even bloed prikken voor die tumormarker, maar daarna duurt het weer drie maanden voordat we weer de hele riedel gaan doen: bloed, CT, MRI en kijkonderzoek. Kom maar door hoor, beter te veel dan te weinig! Maar tegelijkertijd ook wel weer heel erg fijn dat ik voorlopig in elk geval dus praktisch gewoon echt even 6 maanden buutvrij ben van kanker, en dat is wel echt een hele opluchting. Ik kan voorlopig dus gewoon lekker normaal blijven doen!

Althans… ik moet wel scherp blijven dat ik bewust om blijf gaan met mijn tijd hoor. Want ik werk tegenwoordig ook weer 100%, en dat vind ik meestal heel erg leuk om te doen maar vlak voordat ik naar het ziekenhuis moet zat ik in een meeting met 15 man die wel even zo tergend traag en off topic uit de bocht vloog, dat ik me echt even serieus afvroeg of dít nou precies is waar ik kanker voor overleefd heb. Dus note to self: vooral niet verslappen en probeer vooral het werk te blijven dat je het leukste vindt om te doen. En jullie trouwens ook he! Want het is heel cliché, maar alleen maar omdat het waar is:

“Je leeft maar 1 keer!”

Maak er wat moois van, en tot de volgende keer!

Liefs,

Rein