Mensen, wat een avontuur! Vandaag vierde mijn neefje zijn verjaardag (het fijne gastje is 10 geworden, wat een mooie mijlpaal), en daar moest ik natuurlijk bij zijn. Maar zoals jullie weten is mijn energiereserve de laatste tijd flink aan het slinken, en dan is zelfs een autoritje van Haarlem naar Den Haag ineens best een challenge. Dat is minder dan een uur rijden, maar de gevoelslengte kan je met chemo makkelijk x2 doen. Maar het is gelukt hoor! Excellent.

Ik was eerst van plan om lekker kalm de trein te pakken, maar mijn kinderen wilden natuurlijk ook mee en dan kost het waarschijnlijk toch minder energie om te rijden dan om als een waanzinnige schaapsherder met kinderen het openbaar vervoer in te gaan. En aangezien onze gebruikelijke chauffeur Floor helaas ziek is deze week, mocht ik voor het eerst in weken weer zelf op het gaspedaal duwen. En dat was best weer even wennen, gek genoeg.

Bovendien begon de rit gelijk met een flinke tegenslag, want de accu van de auto was ineens praktisch leeg. Die kreeg ik echt vlak voordat ik de hoop liet varen met een allerlaatste zetje aan de praat, maar daar was hij best een beetje van in de war. Mijn dashboard was een disco en vol gas reed ik stapvoets een paar voorzichtige rondjes door onze parkeergarage om de batterij wat op te laden. Daarna kreeg ik hem met een herstart wel weer op normaal vermogen, maar er brandde wel nog 1 waarschuwingslampje van de motor en die is de rest van de dag ook niet meer uitgegaan. Lekker, voor wat extra spanning onderweg. Maar dat hield deze jongen niet tegen om naar zijn neefje te rijden hoor!

En verder ging het ritje prima, al kwam ik uiteindelijk wel weer enigszins high van vermoeidheid aan. Maar gelukkig kon ik wel gewoon het feestje meevieren met de familie, en mijn kindjes hebben het ook hartstikke leuk gehad dus missie geslaagd! En gelukkig mocht ik ook daar weer even drie kwartiertjes powernappen om mijn brakke batterij wat op te laden voor de terugreis, dus toen kon ik weer lekker op mijn gemakje terug tuffen. Niks aan de hand!

Thuis moest ik natuurlijk wel weer even flink bijslapen (het zal ook eens niet), maar gek genoeg werd ik daarna wel aardig fit wakker. Frisser dan de afgelopen weken heb ik het idee. Dus ik denk dat ik deze chemokuur wel weer overwonnen heb, met nog maar drie handjes pillen te gaan. Hopelijk wordt de aankomende week iets minder vermoeiend, want ik begin die verplichte dutjes ook wel een klein beetje zat te worden af en toe (nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen… wat kan het leven gek lopen zeg).

En met die energie kan ik dan ook mooi de auto naar de garage brengen, want dit sloeg natuurlijk nergens op. Todo!

Tot zover deze update. Weinig boeiends dus, maar wel fijn dat ik weer even goed de deur uit ben geweest!

Houdoe 🙂