Vet relaxed! Na een paar maanden weggeweest te zijn merk ik nu dat mijn vingerafdruk weer langzaam terug begint te komen. Zojuist kon ik mijn laptop gewoon weer ontgrendelen met mijn vinger en ook mijn telefoon zegt de laatste tijd ook steeds minder vaak “nee” tegen mijn identiteit. En daarmee zet mijn leventje toch weer een heel klein stapje richting normaal. Meer van dat graag!

Het is gek hoe je er eigenlijk nooit bij stilstaat, maar het is vandaag de dag dus echt best onhandig als je dus ineens geen biometrie meer kunt gebruiken voor praktische dingetjes, terwijl dat een jaar of 10 geleden nog helemaal niet eens op grote schaal bestond. Door die neuropathie in mijn vingers werd mijn huid steeds gladder, tot het punt dat mijn vingerafdrukken helemaal verdwenen waren. Maar dat is nu dus ook weer langzaam aan het herstellen. Als die gare uitsteeksels van me nu ook nog even stoppen met slapen ben ik weer helemaal tevreden met mijn vingers. Dan vind ik het helemaal niet erg dat ze er ineens 15 jaar ouder uitzien dan voorheen. Gek hoor, allemaal.

Maar goed, nu heb ik dus ook mijn unieke kans gemist om het ideale misdrijf te plegen, aangezien ik de afgelopen maanden volledig anoniem overal aan heb kunnen zitten met mijn kankervingertjes. Maar ja, wat had ik kunnen doen? Ik was telkens veel te moe om iets te gaan doen, laat staan een misdrijf plegen. Ik had echt niet veel verder kunnen komen dan het pikken van de telefoon van Floor terwijl die naast me lag te slapen. En wat krijg je dan? “Uw vingerafdruk wordt niet herkend”.

Laat maar lekker zitten dus. Niks voor mij, criminaliteit.