Toen ik vanmorgen een nieuwe voorraad ochtendgranen aan het bakken was, kwam ik op een gegeven moment mijn lievelingsmaateenheid zout weer eens tegen: het snufje! Ik vind dat snufje dus werkelijk briljant. Wie heeft dat in vredesnaam ooit uitgevonden, en hoe is dat destijds in zijn werk gegaan?
Zoals ik het voor me zie heeft de uitvinder van het snufje zich vroeger dus wekenlang opgesloten in zijn lab. Zijn missie: een goede naam voor een maateenheid uitvinden die net wat minder is dan een theelepel, maar toch meer dan niets. Hoe pak je dan zoiets aan? Eerst zorg je voor de juiste hoeveelheid door precies genoeg op een klein bergje te leggen. Vervolgens geef je dat kleine bergje een naam. Daar denk je dan weken lang over na, tot eindelijk die briljante ingeving komt: “hey! Wedden dat dat precies genoeg is om met 1 keer snuiven te verplaatsen”
Vervolgens ga je je bevinding valideren door dus tientallen snufjes spul te snuffen. Zout, suiker, kaneel, peper en wellicht ook andere materialen. Totdat je zeker weet dat het klopt! En dan ga je de huishoudbeurs op met je uitvinding:
Dames en heren, groot nieuws! Ik heb eindelijk een nieuwe maateenheid uitgevonden! Maak kennis met ‘het snufje’, precies genoeg om met 1x snuiven te verplaatsen, maar net te weinig voor een theelepel. Maar let op! Je moet niet echt snuffen, het moet natuurlijk wel tussen de andere ingrediĆ«nten terecht komen. Het snuffen is dus bij wijze van spreken, niet echt”.
Dikke huishoudbeursbezoeker: “wat heb je er dan aan?”
Uitvinder van het snufje: “….. ehr..”
Geweldig!