In mijn bloedeerlijke review over mijn nieutsnuttige lapzwans van een Joop noemde ik eerder al even zijn zwakzinnige broertje Jaap, zonder daar verdere uitleg of toelichting bij te geven. Zoiets roept natuurlijk vragen op, zeker onder het extreem scherpe en kritische lezerspubliek van Wateengast. Om die onduidelijkheid enigszins weg te nemen, hier een kleine update over het wel en wee van Jaap.

Jaap is elke dag enorm dood. Zo is ie nu al een tijdje (8 jaar of zo). Zonder enige vorm van ziektebed is hij van het ene op het andere moment levenloos van de bank gevallen, heel gek. Dat gebeurde een paar maanden nadat mijn eerste zoontje geboren was, dus misschien was de spanning van vernieuwing hem te veel geworden of zo. Aangezien hij net als Joop het avonturisme van een naaktslak had verbaast het me niet dat hij niks gewend was, laat staan dat ie wist hoe hij daarmee om kon gaan. Wat me wel verbaasde was de manier waarop ie ons had verlaten. Plotseling en in stijl.

Ik ging om 10 uur naar bed, om half 11 kwam mijn vriendin thuis en die zei ineens dat Jaap dood was. Ik had hem net nog lekker op de bankleuning zien gaan liggen slapen, dus ik dacht natuurlijk dat ze me in de zeik nam. Maar toen ik achter de bank ging kijken zag ik meteen dat ze gelijk had: daar lag ie op zijn zij, compleet met een laatste drolletje uit de achterkant. Heel gek, ik dacht altijd dat dat een flauwe grap was in South Park, maar kennelijk hoort dat dus echt bij het einde van een leven. Weten we dat ook weer.

Nadat de dierenarts hem even later heel ceremonieel in een standaard huis-tuin-en-keuken vuilniszak had meegenomen bleven we dus plotseling achter zonder Jaap. Dat was wel even wennen natuurlijk. Een dagje denk ik. Dan kijk je terug op zijn leven, en dan laat je een soort van traantje. Waarom nou hij? Waarom niet, bijvoorbeeld, Joop? Jaap vond ik altijd wel lollig. Bloedirritant natuurlijk, dat zit gewoon in zijn genen, maar het was wel een lollige gek. Hij liep in de korte 4 jaar van zijn leven altijd als een pitbull door het huis, op zoek naar een nietsvermoedende neus om aan te likken. Dat was zijn passie. Dat was Jaap.

Dat hij zwakzinnig was kan ik alleen maar raden, want hij was zelfs te dom voor een psychologische test om er een goed maatschappelijk label op te plakken. Maar net als zijn broer Joop dronk ook hij de eerste 7 weken van zijn leven alleen maar water uit de pisbak van dat drugshol waar we hem uit hadden gered. Het kan niet anders dat dit iets doet met die walnoot van een hersens in dat schedeltje. Arme Jaap…

Mis ik hem? Ja en nee. Het liefst had ik natuurlijk helemaal geen kat, maar als ik eerlijk ben denk ik dat ik vandaag de dag liever Jaap had dan Joop. In die zin mis ik hem dus wel, maar het is een beetje kiezen uit twee kwaden. De beste katten zijn die van iemand anders. Daarna pas komen die van ons. En dan zijn het best wel toppers hoor, ondanks de vele, vele, vele, vele gebreken.

Rust zacht Jaap. Wat een gast was jij.