Ik schrijf normaal gesproken niet zo vaak over de actualiteiten, maar dit keer moet er toch echt even wat van mijn hart hoor. Ik schaam mij namelijk diep. Ik schaam mij, omdat mijn regering en mijn samenleving vandaag een hele dikke middelvinger opsteekt naar diezelfde mensen die we met zijn allen dankbaar ‘helden’ noemden in de tijd dat we ze het hardste nodig hadden. Ik heb het natuurlijk over de helden in onze zorg, precies de mensen die we vandaag met een paar kwartjes het zwijgen proberen op te leggen.

Want kom op zeg, hoe durven we! Om hun geweldige inzet te belonen krijgen zorgmedewerkers éénmalig een bonus van 500 euro. 500! Daar doe je een paar keer boodschappen voor en koop je een massage van, en dan is het op. En de volgende maand? Niks. Ik vind dat gewoon gènant, zeker als al die bedrijven met staatssteun straks wel gewoon een dertiende maand en winstuitkeringen gaan uitkeren aan de mensen die zo ontzettend hard thuis hebben gezeten. Dat is echt wel meer dan 500 euro hoor…

Maar los van de karige hoogte van het bedrag, vind ik het ergste nog wel dat wij denken dat wij ons geweten goed kunnen praten met een éénmalige uitkering. Ik had toch zo gehoopt (en misschien zelfs wel verwacht) dat wij door deze crisis eindelijk in zouden zien hoe ontzettend belangrijk de zorg wel niet is voor ons allemaal. Voor een gezonde samenleving, voor een gezonde economie, voor zo veel meer dan alleen wat zieke mensen. Ik had gehoopt, dat wij dit besef zouden vertalen naar een structurele herwaardering van dit eervolle beroep. Ik had gehoopt dat wij zouden leren van onze fouten.

Helaas.

In plaats daarvan, steken wij wel miljarden in het overeind houden van onze o zo belangrijke KLM en andere bedrijven, om vervolgens gewoon precies op oude voet verder te gaan met waar we mee bezig waren. Tot de volgende keer dat het nodig is. Dan gaan we weer met zijn allen een avondje staan klappen op straat en hangen we hier en daar wat hartjes op. Even met de pet rond voor een leuke kaart, en dat was het dan weer.

Nee hoor, ik zou haast tegen de zorg willen zeggen: mocht die tweede golf echt een keer uit de hand lopen, van mij hebben jullie het recht verdiend om een hele dikke middelvinger terug te steken naar jullie samenleving. Van mij mogen jullie gaan staken als die nood het hoogst is. Van mij mogen jullie onze samenleving zijn eigen crap op laten ruimen.

Maar ja, daar zijn jullie natuurlijk veel te goed voor. Jullie zijn de helden.

Wij overduidelijk niet.

Sorry.