
Ugh, wat een gaarheid. Alsof die spanning voor de uitslag alleen nog niet genoeg is, moet ik dus ook nog in voorbereiding op dat kijkonderzoek maandag aan een supersuf vezelloos dieet. Ik denk dat 80 procent van alle kinderen stikjaloers op me is, maar ik loop dus echt helemaal leeg op dat saaie wit brood zonder korstjes. Ik probeerde er nog wat van te maken door bijvoorbeeld bij uitzondering weer eens duo penotti of kwinkslag erop te plakken, maar ook dat kon de dag niet redden. Zonder korstjes is er dus gewoon echt helemaal niets aan, dat brood. Bah.
Al past dat gare brood wel goed bij mijn gare stemming deze dag. Man, het zal voor een groot deel wel die onderliggende angst zijn, maar ik voel me toch een partijtje futloos en lame, dat wil je niet weten. En het feit dat de neuropathie weer keihard door mijn tenen en vingers straalt helpt ook niet meer. Ik moet ook nog wat klusjes in huis doen dit weekend, dus net ging ik ‘eventjes’ wat kastdeurtjes in een ouwe Lundia kast schroeven, maar dat kleine taakje werd gewoon meer dan 2,5 uur waarna ik met een brok in mijn keel de boel maar heb opgegeven. De deurtjes hangen erin, maar ze hangen vanzelf een beetje open en daar baal ik van. 2,5 uur van mijn leven heb ik aan die vervloekte kast uitgegeven, en dan is het gewoon nog niet goed genoeg. Bah.
En helaas heb ik ook helemaal geen energie en stemming om leuk te doen met de kinderen. Ik doe ze in bad, geef ze eten en kleed ze warm aan voor buitenspelen, maar meer zit er vandaag gewoon echt even niet in. Dat komt hopelijk wel weer. Misschien moet ik zo maar een film met ze gaan kijken of zo. Doe ik die laatste klusjes morgen wel. Terwijl ik aan de medicijnen ga voor het onderzoek. Wat een feest.
Nou ja, voor mij is het een matige dag dus, gesymboliseerd door oerstom wit brood zonder korstjes. Wat gooi ik dat graag naar de meeuwen zeg. Bah.