Het zal je maar gebeuren zeg! Zit je leven er eindelijk op, wordt er achteraf ineens plotseling een musical over je gemaakt. Dit overkwam Johan Cruijff bijvoorbeeld, voetballer en slachtofferlijk hoofdrolspeler in de musical 14. Op zich is dat natuurlijk al zuur, maar het gaarste van alles is misschien nog wel dat je er helemaal niet tegenin kan. Daar ben je namelijk te dood voor. Goed, je krijgt er gelukkig ook weinig meer van mee, maar zonder hartslag is het verdomd lastig om aan te geven dat je hier totaal niet van gediend bent. Dat kan je dus maar beter doen terwijl je nog leeft.

Daarom dan ook bij deze: willen jullie het alsjeblieft niet, ik herhaal NIET, in je zotte harses halen om ooit in of na mijn leven een of andere musical over mij te gaan maken? Als ik in het hiernamaals ook maar één keer een visioen doorgespeeld krijg van een aanplakbiljet met daarop de tekst ‘Wat een gast – De musical’ kom ik persoonlijk terug op aarde om jullie dag en nacht te gaan bespoken. Ik meen het hoor, ik ben daar absoluut niet van gediend. Dat jullie het weten!

Het liefst zou ik gewoon de hele dag met zo’n sticker rondlopen:

Nee – Géén ongeadresseerd reclamedrukwerk
Nee – Géén huis-aan-huis-bladen
Nee – Géén musical over mij na mijn dood

Maar ja, dat is ook weer zoiets. Misschien kunnen we dit beter als appendix opnemen in ons donorcodicil? Als we er maar werk van maken, voor het te laat is. Wat die arme Johan Cruijff is overkomen gun je natuurlijk niemand…