Het is ongelofelijk, maar dit weekend stond de geweldige Limburgse band voor het 20e jaar op rij in een grote tent op een weiland in Horst-America haar liedjes te spelen. En wat misschien nog ongelooflijker is, is het feit dat ondergetekende gast uit Amstelveen/Amsterdam/Haarlem hier inmiddels al 14 jaar van bij is geweest. Zoiets doe je alleen maar als iets werkelijk episch is. Dat de slotconcerten van Rowwen Hèze dat zijn staat buiten kijf, maar is het na al die jaren nog net zo episch als weleer?

Om maar gelijk hard te zijn: nee. Ze zijn zeer zeker nog steeds geweldig fantastisch leuk, maar ze zijn simpelweg niet meer zo onvoorstelbaar episch als vroeger. En laat ik ook gelijk duidelijk zijn: dat ligt voor het grootste deel ook aan onszelf. Want hoe je het ook wendt of keert, na 14 jaar slotconcert ben je ook gewoon 14 jaren ouder geworden. En die jaartjes gaan je niet in de natte, verscheurde kleren zitten. Je komt natuurlijk wel nog doorweekt thuis door al het bier dat door de lucht vliegt, maar onze eigen groep heeft toch aanzienlijk minder bier geworpen dan voorheen. Je zit gewoon een beetje anders in de wedstrijd.

Waar het vroeger één bizar zatte bende was waar carnaval nog wat van kan leren, is het nu allemaal een stuk beschaafder. Tuurlijk ik sta nog steeds als een malle op en neer te springen als de beste nummers weer voorbij komen, maar die bezopen uitzinnigheid is gewoon toch een beetje minder, mede omdat ik tegenwoordig geen alcohol meer drink. En tegelijkertijd voel je toch ook de hele tijd die verantwoordelijkheid naar je volwassen leven knagen. Vandaag de dag moet je toch een beetje verstandig zijn, voor je kinderen, je baan, je fysieke gestel, etcetera. Vroeger was het vooral het belangrijkste om zo hard mogelijk uit je plaat te gaan. En dat was toch wel echt heel erg lekker hoor…

* Zucht *… mooi was die tijd.

En tegenwoordig ben ik eerlijk gezegd toch ook gewoon over het algemeen wel heel erg moe. Dat komt natuurlijk mede door het slaaptekort van onze baby, maar ook heeft je werkende ritme gewoon even tijd nodig om te acclimatiseren. Nu begint Rowwen Hèze eigenlijk pas te spelen rond het tijdstip dat je normaal gesproken naar bed gaat, en dan moet je wel even over een dood punt heen om er weer in te komen. Gelukkig weet Rowwen Hèze als geen ander hoe ze je daar overheen moeten trekken, maar toch. Het gaat allemaal niet meer zo natuurlijk als vroegah.

En dan zijn er nog die kleine dingetjes. Ik weet nu dat je veestiften op de grond moet laten liggen. Ik weet hoe je het beste met een pit om moet gaan. Ik weet dat je niet met 8 bier door de kookplaat moet. Ik weet hoe je gratis bier kunt hosselen. Ik weet hoe ik mijn poeplelijke Center Parcs huisje terug moet vinden. Ik weet wat de bezopen Limburgers me proberen te vertellen als ze tegen me aan lopen te lallen. Ik weet mijn weg te vinden in de Market Dome, het Simsalasubtropisch Zwemparadijs, de klimrekken en wipkippen van Center Parks. Ik ken de file hiernaartoe. Kortom: na 13 jaar kan ik alles dromen om mijn tijd hier zo aangenaam mogelijk te maken. En dat is altijd weer genieten!

Dan nog even over de band: is Rowwen Hèze dan wel nog steeds leuk? Nou, zeker! Maar dan toch wel vooral de klassiekers. Elk jaar komt er wel een soort nieuwe (half)klassieker bij, maar zelden gaat het dak er zo erg af als bij Vergeate, Kwestie van Geduld (Limburg), Bestel Mas en mijn favoriete Shannon Song. Ik moet wel bekennen dat ik vind dat de shows de laatste jaren wel steeds meer op elkaar beginnen te lijken. Het lijkt alsof de (Boems) Jeu er een beetje af is en er wat creatieve variatie mist wat feest betreft. En ergens snap ik dat ook wel, want voor onze vrienden van de band is het natuurlijk een stuk leuker om je op nieuwe muziek te richten dan op feest, maar toch. Huur anders een clubje in die die handschoen voor je oppakt. Daar doe je 20.000 fans een groot plezier mee!

Dan, om dit relaas tot een fatsoenlijk einde te brengen (want ik kan hier werkelijk hele boeken over volschrijven), zijn de Slotconcerten van Rowwen Hèze nog steeds leuk? Hierop kan ik maar één heel duidelijk antwoord op geven:

JA!

Nog steeds geniet ik volop van mijn jaarlijks terugkerende retraite hier, zij het alleen wat minder losbandig dan vroeger. Dat geeft niet, maar het maakt het wel wat minder episch dan het in de kern eigenlijk is. Een beetje net als de band: na al die jaren sprankelt het misschien iets minder, maar aan alles merk je dat dit diep in de kern gewoon allemaal dondersgoed in elkaar steekt. En daar blijf ik zo lang als het van nog van genieten!

Al is het maar uit eerbetoon naar de drummer Martîn, die laatst bij de Paradiso in Amsterdam toch maar eventjes liet weten dat hij nog altijd weet wat mijn naam is. “Jazeker… REIN!” Wat een topgast is het ook. Het lijkt me geweldig als we die binnenkort nog eens een keertje kunnen spreken om wat jaren bij te praten. Vroegah stonden we altijd plotseling schaamteloos backstage, maar ook die losbandigheid is er tegenwoordig weer vanaf gesleten. Op zich wel fijn voor de band, maar ik zou ze toch wel graag weer eens een keertje willen spreken.

Bij deze mijn open uitnodiging 😉

Voor nu: ik ga weer lekker bijkomen in mijn state of happiness in Center Parcs. Nog één dagje heerlijk in de rust, zonder verantwoordelijkheid voor mijn kinderen (opa en oma’s bedankt!!), en misschien nog wel het fijnste van alles:

Zonder kater!

Want ouder worden heeft soms toch ook wel zeker zo zijn voordelen hoor…

Hoije!

Dan tenslotte nog een eervolle hulde, want deze fantastische traditie wordt mede mogelijk gemaakt door: Rowwen Hèze, en dan met name drummer Martîn en zijn vrouw Anita, Center Parcs, en alle gasten uit onze vriendengroep, met als special guests natuurlijk Rein, Floor, Lori, Jordi, Tijkie, Wessel, Sjoerd, Yvonne, Bram, Marcel, Renée, Apo, Maarten, Marlinde, Etty, Ivo, Doortje, Saeske, Jon en Carolien, en op zondag in het zuiden zelfs ook mijn bloedeigen zoontje Willem en onze ouders. Wat hebben we hier in America toch een mooie herinneringen opgebouwd met z’n allen! Ontelbaar maal bedankt allemaal.