Als ik mijn kinderen vertel dat er vroeger op elke hoek van de straat een grote groene inloopkast stond waarin een besnoerde telefoon hing, dan kijken ze me schaapachtig aan en vragen ze me of ik misschien niet beter eventjes zou kunnen gaan liggen. Dat slaat natuurlijk helemaal nergens op! Maar niets was minder waar. De telefooncel was een ding, en de telefooncel was te gek!

Op een gegeven moment was het zelfs helemaal high-tech: dan hoefde je niet meer met muntjes te betalen, maar kon je gewoon een soort chipkaart ter grootte van een bankpas gebruiken om te bellen. Tot ie op was natuurlijk, en dan gooide je die kaart weg in een soort brievenbusje in de telefooncel. Die kaarten werden daar vervolgens door verzamelaars weer uitgevist met een touwtje en een stukje kauwgom eraan. En zo hielden wij elkaar lekker bezig, vroeger.

Vandaag de dag bestaan veel van die kaarten nog steeds. Je hebt er geen reet aan hoor, maar het is wel lollig om ze na al die jaren weer eens te zien. Zo lagen er van de week bijvoorbeeld plotseling 4 van die kaartjes op de grond bij het vuilnis hier in de straat. Ik kon het gewoon niet laten, en nu heb ik ze in mijn bezit. Alsof ze wat waard zijn. Maar is dat ook zo?

Bij wijze van experiment ga ik ze gewoon eens op marktplaats zetten. Eens kijken of er nog iemand is die hier een euro voor wil geven. Ik ben benieuwd!

Mocht ie ooit verkocht worden, dan zal ik het jullie laten weten. Of ben je zelf misschien geïnteresseerd? Bieden kan hier: https://link.marktplaats.nl/m1804949227

Alleen onzinbiedingen a.u.b.

Leef je uit!