De scholen zijn weer begonnen en dat valt te merken hier in Baarlem. Omdat ik zelf ook twee mensjes op de wereld gebracht heb, sta ik daar nu ook weer om half 9 mijn nageslacht weg te geven. En als ik daar op dat schoolplein om mee heen kijk naar het gekrioel van ouders en kinderen, krijg ik het tegenwoordig toch best een beetje benauwd moet ik zeggen.

Door corona ben ik anders naar groepen mensen gaan kijken, en anders over de mensheid gaan denken als geheel. Als ik al die kinderen zie denk ik ‘moet dat nou?’. Als ik al die ouders zie denk ik ‘ga weg!’. Als ik een zwangere vrouw zie (wat hier in Baarlem bijna elke vrouw is), denk ik ‘toch niet nog een?’. Als ik een terras zie denk ik ‘wegblijven’. Als ik beelden van feestjes zie online denk ik ‘stomme mensen’. Dat zijn nog al wat gedachten, en niet per sé positief.

Ik vraag me gewoon steeds vaker af of we niet gewoon met veel te veel zijn met z’n allen. Het is dat ik  toevallig bewust emotioneel gehecht ben aan mezelf, mijn familie, mijn vrienden en mijn kennissen, maar anders had het allemaal echt wel wat minder gemogen hoor wat mij betreft. Want zeg nou zelf: als de wereldpopulatie nu geen 8 maar 4 miljard was. Zouden we dan denken “goh, waren er maar 4 miljard mensen bij”?

Ik vind dat gewoon veel. Net als dat ik 17 miljoen mensen in Nederland veel vind. Begrijp me niet verkeerd, ik wil echt geen mensen kwijt hoor nu ze er eenmaal zijn, maar als Nederland een halfje bevolking minder had was het gewoon allemaal een stuk relaxter lijkt me zo.

Het blijft een gek iets, die menselijke samenleving… Wat een gasten.