Ik heb een probleem. Ik haat namelijk iedere ochtend, intens. De enige goede ochtend is een ochtend waar je doorheen kunt slapen, maar die zijn helaas veel te schaars in mijn leven tegenwoordig. Iedere keer nadat tussen 5 en 5:15 ben wakker geschreeuwd door mijn vol gas jankende baby, moet ik mijzelf zien te herpakken om weer lol te krijgen in het leven. En zelfs als ik om de dag mag “uitslapen” tot 6.30 uur krijg ik dat maar met moeite voor elkaar. Ik merk dat ik daar gewoon heel erg slecht in ben, en dat is niet leuk.

Misschien is het extra zuur omdat ik van nature een avondmens ben. ‘s Avonds word ik pas wakker, ‘s avonds word ik pas blij, ‘s avonds leef ik pas op… maar dan moet ik alweer naar bed. Meer dan ooit realiseer ik me dat ik in een ochtendsamenleving leef met twee jongen kinderen als katalysator. Mijn biologische klok tikt niet mee op het tempo van de wereld om me heen en dat dat breekt je langzaam op. Daar kan ik gewoon niet tegenop boksen met mijn humeur.

Zodoende komt het best wel eens voor dat ik mijn ochtendverdriet moet wegslikken met een slok koffie voordat ik weer enigszins mijn vrolijke humeur terug kan vinden. Het is te hopen dat dit allemaal voorbij gaat zodra mijn baby eindelijk een beetje normaal gaat slapen, maar ergens vrees ik van niet. Ben ik de enige of zijn er meer (avond?)mensen die hier last van hebben?

Het liefste zou ik nu gewoon twee jaar gaan liggen slapen, maar ja. Verantwoordelijkheden hé… supervet.