Het is gek hoe snel zoiets kan gaan, maar ik ben inmiddels helemaal gewend geraakt aan die fijne anderhalve meter afstand met wildvreemden. Zó gewend, dat ik het tegenwoordig helemaal naar vind als er mensen in mijn ruimte komen. Wat mij betreft komt dat nog veel te vaak voor.

Los van het risico dat iemand mij zijn vers gekweekte corona geeft, vind ik het inmiddels bijvoorbeeld ook echt super ranzig als ik iemands parfum of deodorant kan ruiken. Maar wat ik nog storender vind, zijn die mensen die zonder oogcontact te maken niet eens de moeite doen om ook maar een stapje opzij te doen als je elkaar op de stoep tegemoet loopt. En die mensen maak ik graag aan het schrikken.

Op die momenten schraap ik tegenwoordig altijd zo smerig mogelijk mijn keel, om daarna snel zo ziekelijk mogelijk om me heen te gaan proesten. En hard ook, zo hard en vies als ik maar kan. En terwijl ik dan doorloop en niet meer omkijk, hoop ik van harte dat die mensen zo geschrokken zijn dat ze hun lesje hebben geleerd. Bij twijfel hierover klap ik soms nog even goed dubbel, terwijl ik veins dat ik mijn longen even verderop pijnlijk in de goot aan het rochelen ben. Als ze niet al geschrokken waren, zijn ze het dan meestal wel. Op deze manier draag ik ook graag mijn steentje bij.

Want alleen samen krijgen wij corona, en ook alleen samen krijgen wij corona onder controle.