Regen is een onwijs deprimerend spul. Het is dan ook niet voor niets dat het woord ‘regen’ eigenlijk een anagram is voor de neergeslagen wanhoopskreet ‘eergn…’. Nu kan een verfrissend regenbuitje best lekker zijn op z’n tijd, maar neem nou zo’n hopeloos druilerige dag als vandaag. Zouden er werkelijk mensen bestaan die daarvan kunnen genieten?
Ik kan het me niet voorstellen, maar vast wel. Grijs is namelijk een steeds hipper wordende kleur in ons straatbeeld. Grijs haar, grijze jassen, grijze auto’s… waar je ook kijkt zie je de invloeden van onze vorderende vergrijzing terug. Het kan dus haast niet anders dat er op dit moment ergens in een bejaardenhuis een stel ouderen omhoog kijkt en denk: “Wauw! WAT een vette lucht is dat zeg!! Sodeknetters van jetje nog aan toe. Trudy, kom kijken!!”
En aan die gelukzalige bejaarden moet je maar denken terwijl de druilregen langzaam je kraag in druipt. Dan heeft er tenminste nog iemand een beetje plezier aan…
Tja, ik wou er net een stukje over schrijven in mijn dagboek. Ik ben zo’n mens die fietsen in de regen bij aanvang niet prettig vind… maar desondanks betrap ik me er altijd op dat ik na enige tijd luid zingend en fluitend door de regenbui ga. Het heeft me eerlijk gezegd altijd verbaasd dat regen me zo vrolijk maakt. Geen idee waarom eigenlijk want het is zeker niet prettig om kleddernat thuis te komen. Ik had het al toen ik kind was en nu, tegen de 60, nog altijd happy times in het noodweer. Wat zijn we (ik in ieder geval) soms toch bijzondere mensen.
Wat ontzettend leuk om te lezen Kees! Ik zou willen dat ik je een keer voorbij zou zien komen op de fiets, al zingend en fluitend door de regen. Daar maak je andere mensen vrolijk mee!