De meeuw is met stip het lompste dier uit de natuur. Geen ander beest weet zich continu als hooligan te gedragen naar alles en iedereen die maar in de buurt durft te komen. Ze doen verder geen vlieg kwaad, maar ze gedragen zich wel zo ontiegelijk ongepast dat het haast grappig is. Ik vraag me altijd zo af wat het betekent als een meeuw naar me zit te schreeuwen: scheldt ie me uit, waarschuwt ie me ergens voor of zit ie me gewoon keihard schaamteloos uit te lachen? Ik kan alleen maar vermoeden.

Wat we wel eindelijk te weten komen is of meeuwen onderling ook zo’n lompe basterds zijn. Dit heb ik namelijk weer eens voor jullie uitgezocht. Met gevaar voor eigen sociale leven heb ik me de afgelopen drie maanden fulltime beziggehouden met de geheime infiltratie van een grote, anonieme meeuwenkolonie in Egmond aan Zee. Na drie weken undercover geleefd te hebben werd ik eindelijk geaccepteerd door de alfamannetjes. Toen ik net als zij nietsvermoedende voorbijgangers langs de zee begon uit te schelden zagen ze dat het goed was en behandelden ze me eindelijk als een van hen. Als ik dat vooraf had geweten was het allemaal misschien wat sneller gegaan.

Toen ik eenmaal geaccepteerd was ging er een wereld voor me open. Onderling zijn meeuwen namelijk eigenlijk supervriendelijke wezens. In hun eigen taaltje maken ze gewoon rustige praatjes over het weer en de wind. Ze geven elkaar complimentjes, helpen elkaar met oversteken en knikken beleefd naar voorbijgangers. Het meest opmerkelijke is misschien wel dat ze daarbij niet eens hun stem verheffen. Dan vragen ze op normaal volume hoe het met de kinderen gaat en of er verderop nog iets te snaaien valt. Pas als er een mens in de buurt is schreeuwen ze gelijk weer hun longen weer uit het lelijke lijf. Maar ze kunnen het dus wel, die sneaky basterds.

Wat me ook opviel tijdens mijn drie maanden in de kolonie is dat meeuwen wel bijzonder veel last hebben van onderlinge criminaliteit. Er wordt heel veel van elkaar gestolen en daarbij lijkt het alsof ze niet eens proberen te verbergen wie de schuldige is. Soms lijkt het wel echt een jungle daar, waarbij het puur het recht van de sterkste overheerst. Daaraan zie je uiteindelijk dat het diep van binnen toch gewoon een stel onbeschofte rotvogels zijn. Precies zoals we al dachten. Wat dat betreft zouden ze dus best nog wel iets van ons mensen kunnen leren.

Als ze ons eens niet de hele tijd belachelijk liepen te maken.